In een grijs verleden besteedde Dineke al eens zijdelings aandacht aan deze dame, leerlinge van Rodin, die behoort tot de beste beeldhouwers ooit. Toen ging het over het Musée Rodin. Nu leek het me wel aardig Camille Claudel zélf eens hoofdpersoon van een logje te maken. Een getormenteerde vrouw, die op de academie verliefd werd op haar leraar Rodin, jaren van haar leven opofferde om hem te assisteren en zich uiteindelijk tóch van hem los wist te rukken. Ten koste van haar geestelijke gezondheid, dat wel. Heel boeiend op deze site zijn de lange verhalen over de enkele werkstukken zelf. Hoe de kunstenares moest soebatten bij museumdirecteuren om opdrachten voor beelden(groepen) los te krijgen en later opnieuw om ook daadwerkelijk haar geld te ontvangen. En wat me ook erg verbaast (hoewel, verbaast is misschien het woord niet. Ik kan het gewoon moeilijk bevatten) is hoe zo’n frêle wijffie zulke enorme blokken marmer naar haar hand heeft kunnen zetten. Enfin. Boeiende kost.

Kees had het hier laatst over acousmatische muziek, een begrip dat bij mij niet direct een belletje deed rinkelen. De uitleg was goed bedoeld, daar niet van, maar helemaal vatten deed ik het niet. Gelukkig voelde ik me daarin bepaald niet alleen staan… Anyway, het begrip bleef door mijn hoofd spoken. Laat ik nu ik toch op de Franse editie van Youtube tegen enkele sprekende voorbeelden aanlopen. Accousrama is één van degenen die op dit gebied de Franse eer hoog houdt. Smaakt naar meer, toch?
En dan is er ook nog de op Youtube France verzeild geraakte Mexicaan Aldorodriguezf, die meent ons te moeten laten horen hoe een natte droom op je veertigste klinkt. Luister en huiver!

Nou we toch in een artistiek weekje zitten, voeg ik er ook maar de fotografiekunst aan toe. Plik- en knapwerk van een fotograaf die het vastleggen van de werkelijkheid niet bevredigend genoeg vindt. Hij wil er iets mee doen. Dus maakt hij niet één, maar een paar honderd foto’s van een bepaald onderwerp (mens, landschap, gebouw) om vervolgens die foto’s in elkaar te prieken tot het onderwerp herkenbaar maar misvormd gereconstrueerd is. Echt zo’n site waar je blijft plakken, omdat dat fascinerende beelden oplevert. En als je hier nu toch bent, ga dan meteen even kijken op de andere sites van deze zelfde Gaël Fontana, zoals die over spuitbuskunst in Brest (om maar eens een deelonderwerp te kiezen), zijn oude fotoarchief en zijn blog. We mogen wel oppassen, zo’n overdosis vitamine K!

Dikwijls, als ik ergens met Kunstt geconfrontteerd word, gaatt er een luikje dichtt in mijn hoofd en kan ik alleen nog maar denken: “Heel apartt!” Dat komtt omdatt ik er geen versttand van heb, houden kunsttenaars en kunsttkenners vol. Aan de andere kantt, soms zie ik ook ietts dat zich voordoett als kunstt en denk ik metteen: “Rottzooi!” Geen hercensel die dan twijfeltt over de kwalitteitt van hett gebodene. Sommige knuttsenaars kunnen hett niett. Echtt niett. En datt zie je. Een gepasseerd sttattion. Een lege ttrein. De NS zijn uitt de kunstt verttrokken, zal ik maar zeggen.
En soms zie ik ook wel eens ietts waarvan ik metteen denk: “…!” Dan hoef je er verder niett over na tte denken en ook niks meer tte zeggen. Datt is dan gewoon kunstt. KUNSTT. Erover pratten doett er alleen maar aan af. Maar ttussen “…!” en “Ø” zitt een groott grijs gebied. Je denktt: “Ik snap hett niett, maar hett kán aan mij liggen.” Hett heeftt wel wat. Maar watt precies… Je durftt geen mening tte geven. Niett omdat je bang bentt hett verkeerde tte zeggen, maar gewoon omdatt je je er échtt geen mening over kuntt vormen. Hett is niet gewoon. Noch indrukwekkend. Je weett hett niett. Je kuntt er je hoofd niett omheen krijgen en je denktt: “Heel apartt.”

Sportbeoefening draagt bij aan het broeikaseffect. Van pizza’s word je intelligenter en krijg je meer libido. De multinationale levensmiddelenindustrie bekort actief de levensverwachting van de mens uit religieuze motieven. Sinds de verkiezing van Sarkozy neemt het joggen gevaarlijke vormen aan.En natuurlijk: De digitale aardappel! Allemaal ontwikkelingen die aangetoond worden op de site van de Scientists of Armerica. Dingen die veel mensen nog niet weten, maar die soms ons wereldbeeld totaal omverwerpen. Het is daarom goed om via Internet kennis te nemen van al deze serieuze zaken. Wist je bijvoorbeeld dat 85% van de mensen die van Duitse films houden blauwe ogen heeft? Ecth waar. Ik las het net nog op internet! Overigens, als je eens iets te bewijzen hebt, dan kun je de auteurs van SOA verzoeken er – tegen een kleine vergoeding – een wetenschappelijke onderbouwing voor te schrijven. Handig!

Ok, ok….
We hebben net ‘Je hais Paris’ gehad. Dat kan toch? Wanneer je er elke dag zit gaat het je wellicht tegenstaan.
Vooralsnog mogen ze mij er morgen weer heen sturen, want ikke ben nog lang niet uitgekeken.
Toen ik in Vichy was, een maand geleden, kocht ik wat oude ansichtjes van bekende plekjes. Het was erg grappig om de precieze plek te vinden waar die foto was genomen en vervolgens te proberen vanuit dezelfde hoek een foto te maken van de huidige situatie. Dat dat niets nieuw is kun je zien op Paris avant.

De Franse ‘consumentenbond’ UFC Que Choisir komt in de septemberuitgave van zijn gelijknamige magazine met een onderzoek naar de kwaliteit van de makelaars. Een klanttevredenheidsenquête die werd ingevuld door 4377 lezers van het maandblad, aangevuld met een eigen journalistiek onderzoek. Resultaat: onder de maat.

Frankrijk mijdt de makelaar
Gemiddeld blijkt maar één op de twee clienten (51%) tevreden met de dienstverlening van zijn makelaar. Geen wonder dus dat in Frankrijk minder dan de helft van alle onroerend goed-transacties via de makelaar lopen, tegenover 90% in Engeland, 84% in Zweden en 75% in Nederland. De Fransen proberen liever rechtstreeks onder particulieren zaken te doen of (5%) de notaris in te schakelen.

Ondanks of dankzij regulering?
Eigenlijk is die grote ontevredenheid vreemd, als je bedenkt dat de Franse overheid er alles aan doet om het makelaarsvak te reguleren. Met de ‘Loi Hoguet’ uit 1970 zijn er strikte eisen gesteld aan het uitoefenen van het werk van Agent Immobilier. Sinds het amendement op deze wet uit 2005 moet je zelfs na de middelbare school minstens drie jaar vervolgopleiding hebben (bac +3), terwijl ook de sancties voor het ongeoorloofd uitoefenen van het vak aangescherpt zijn. Kennelijk worden de sancties voor ongeoorloofd handelen maar zelden ten uitvoer gebracht. In de praktijk blijken er namelijk zeer veel totaal incompetente makelaars rond te lopen, die de wetten aan hun laars lappen en van grote onkunde getuigen. Ook de economische wetten van vraag en aanbod kunnen het metier niet van klungels zuiveren, want de wettelijke regels verhogen de drempel voor nieuwkomers en houden de concurrentie buiten de deur.

Test van makelaars… geen ‘beste keuze’
Onder de kopregel “Welkom bij de treiterkoppen” legt Que Choisir uit dat het er deze keer niet van gekomen is om een “meilleur choix” uit te roepen. De resultaten van het onderzoek waren simpelweg te negatief. Er is gekeken naar vier grote ketens: Orpi (53), Guy Hoquet (49), Laforêt (48) en Century 21 (43). Daarnaast werd een groep ‘onafhankelijke kantoren’ (64) gecreëerd, omdat daarbij significant hoger gescoord werd. Tussen de haakjes staat het percentage tevreden klanten.
Toch blijven de resultaten bedroevend. Op persoonlijke contacten en reactieijd scoren sommige kantoren nog goed (onafhankelijken) tot redelijk (Orpi en Hoquet). De onafhankelijke kantoren bleken daarnaast gemiddeld nog goed te luisteren naar hun klanten en de wensen en eisen redelijk te noteren. Op alle andere punten wordt door alle kantoren een matig of – in de meeste gevallen – een ‘slecht’ genoteerd. Makelaars kunnen onvoldoende gegevens verstrekken over de huizen die ze aanbieden. Sommigen blijken ze zelfs helemaal niet te kennen en niets te weten van het huis zelf of de omstandigheden waarin het zich bevindt. Geen wonder dat ruim de helft van de huizenzoekers negatief is over de huizen die aangeboden werden. De conclusie van Que Choisir: De ‘agences’ zijn meer bezig met verhuren of verkopen dan met het luisteren naar de wensen van de huizenzoeker. Wat de zoeker ook vraagt, de makelaar laat hem alle objecten binnen zijn budget zien.

Wat kost het? Geen idee.
Informatieverstrekking blijft moeilijk. Als het om zijn tarieven en de woonkosten (belastingen, nutsvoorzieningen en dergelijke) gaat, is de makelaar zelfs bijzonder onmededeelzaam. Que Choisir noteert een dikke ‘slecht’ voor alle ketens en een ‘matig’ (61% tevredenheid) voor de zelfstandige kantoren.

Documentatie: bedroevend
Met tussen de 20% en 45% tevredenheid scoren de makelaars het allerslechtst op het verstrekken van verplichte documentatie. Bestemmingsplannen, mogelijke (overstromings)risico’s, reglement van vereniging van eigenaren, eventuele werkzaamheden aan gebouw of in de regio? Voor al dit soort documenten moet u niet bij de makelaar zijn. Zelfs voor het regelen van de verplichte onderzoeken (asbest, lood, energiebalans en in sommige streken termieten) blijkt men in 50% van de gevallen vergeefs bij de makelaar aan te kloppen.
Bron: UFC Que Choisir September 2007

Conclusie: vertrouw als koper niet blind op de makelaar
Makelaars – en dan met name de grote ketens – leveren volgens dit onderzoek in het algemeen slechte service, kunnen niet luisteren, bellen niet terug en willen maar één ding: zo snel mogelijk en zo duur mogelijk verkopen. De onafhankelijke (familie)bedrijven luisteren beter en proberen hun aanbod aan de vraag aan te passen. Voor alle makelaars geldt dat zij hun zaken (gemiddeld) slecht op orde hebben, niet voldoende weten van de objecten in hun portefeuille, slecht op de hoogte zijn van de omstandigheden en een broertje dood hebben aan alle informatie die hun resultaat negatief zou kunnen beïnvloeden (bestemmingsplannen, bouwwerkzaamheden, overstromingsrisico’s). Ze willen verkopen et c’est tout. Point barre.
Het is dus aan de koper zélf om zich van al deze zaken te vergewissen. En eventueel kan een goede notaris nog hand- en spandiensten verlenen voor het regelen van de verplichte onderzoeken. Al kun je je afvragen of een makelaar voor de 6% commisssie die hij vraagt niet ietsje meer service zou kunnen verlenen.

De alternatieven
Gelukkig zit je als koper niet aan de makelaar gebakken. Voor het vinden van een huis in Frankrijk zijn er prima alternatieven. Ga maar na: 50% van de transacties vindt zonder makelaar plaats. Kopers en verkopers vinden zich dan kennelijk via een bord in de tuin (niet onderschatten!) de krant en de huizensites, zoals de reuzen Particulier à Particulier, Paru Vendu, de notarissensite Immonot en natuurlijk mijn eigen snel groeiende dwergje IMMOGO!
Voor het aankooptraject zelf kun je óók best zonder makelaar. Er zijn gespecialiseerde bureaus die het aankoopproces begeleiden en/of voor vertalingen zorgen. Ook steeds meer Fransen weten de weg naar dit soort bureaus te vinden. En het is dan grappig om te merken dat het weer de Hollanders zijn die het voortouw nemen in deze tak van dienstverlening. Succesvolle initiatieven zijn onder meer Compromis de Vente en 30 A Vendre. Voor kritische preselectie is er bovendien Check Property.

Geef je locale makelaar een kans!
Laat de slechte resultaten van de makelaars in het consumentenonderzoek je er niet van weerhouden tóch met een aantal makelaars in zee te gaan als je een huis zoekt. Wees echter kritisch op hun prestaties, stel concrete eisen en tik ze op de vingers als ze je om het even wat laten zien. Uiteindelijk gaat het hier om gemiddelden. Er zit zonder twijfel ook koren onder het kaf. Zo ken ik een makelaar in de Zuid-Bourgogne…

Naschrift: het kasteel boven dit artikel staat bij Bergerac (24) en is te koop op Immogo voor 4.000.000 euro. Zonder makelaar.

De belangrijkste indrukken die ik als kind heb opgedaan van la douce France, kwamen binnen door de raampjes van een oude Citroënbus die door mijn vader tot primitieve camper was getransformeerd, inclusief zes slaapplaatsen. Afgelopen zomer kwamen deze herinneringen ineens weer heel erg sterk tot leven. Dit allemaal door mijn tijdelijke buurman. Zijn naam is Hachille. Ik was erg blij om hem te zien, de camping voelde ineens als een thuis. Omdat Hachille nogal te koop liep met zijn internetadres, heb ik hem bij thuiskomst de foto’s die ik van hem gemaakt heb, gestuurd. Toen nog geen idee hebbende van wie Hachille nu precies was. Ik blijk sinds kort contact te hebben met een beroemdheid, maar ik deel hem graag met jullie!

Ach, laat ik ook eens meedoen aan zo’n emotionele onzinoproep. Deze is in ieder geval nog vers, dus geen bloeddonoren gezocht voor jongetje dat al lang onder de zoden ligt. Het gaat om een uit de auto gestolen Ierse setter met tatouage 2AVH628. Bel de eigenaar: 06 71 70 75 05 of neem contact op met de politie in uw woon- of verblijfplaats. Sally! Pak ze!

Die keer dat je een letter greep en het zinsdeel lidwoord voor lidwoord uit de vertelling sloop. Die maal dat je met tegenzin een dralenketting reeg, omdat je al voorbij de geniette bladzijde bladerde. Deze plakdraad van het web spint garen bij lezers en schrappers die geprikkeld raken van uitrukkingen en gezochtes. Hinkepinken op het verkeerde been opent kijkers voor wat hermetrisch dicht.

Goed, je kunt natuurlijk gewoon postzegels of munten verzamelen. Dan ben je alleen wel één van de velen.
Dat geldt in ieder geval niet voor Dominique Huet. Die houdt zich bezig met levensgevaarlijke voorwerpen: scheermesjes.
Nu denk je misschien dat ik overdrijf. Scheermesjes leveren hooguit met enige regelmaat oppervlakkige wondjes op, niet waar? Niet waar? Toch wel. Anders zou er toch geen scheermesje van het merk hospital zijn?

Pénélope. Ze heet echt zo. Ze is illustratrice en webmaster van een allerliefst weblog. Beetje zoet, maar wel lekker frequent bijgehouden en zo te zien met een grote schare dagelijks passerende fans. Wat ik er persoonlijk leuk aan vind? Moeilijk te zeggen. Ik denk het totaal gebrek aan pretenties en de ‘echtheid’ die haar tekeningetjes en overpeinzingen uitstralen. Van veel dingen weet je direct: ‘dat is al eerder gedaan of gezegd’. Maar meteen realiseer je je ook dat het niet precies zó werd gedaan en gezegd. Penny heeft een eigen stijl en haar interpretatie van de dingetjes die gebeuren in haar leven – naar eigen zeggen tout à fait fascinante – geeft in ieder geval voldoende aanleiding voor een glimlachje per dag. En dat is al heel wat.

Heb je dat nou ook wel eens? Dat je met zo’n brandende vraag zit,waar je maar geen antwoord op vindt? Ik luister heel vaak in de nacht van zaterdag op zondag naar de radio. Dan komen de meest wonderlijke vragen voorbij. Jammer genoeg ben ik vaak ‘vertrokken’ voor ik de antwoorden hoor en laat het een en ander bij mij uiteindelijk dus meer vragen achter.
Voor al die vragen waar je nooit een antwoord op kreeg, van de wat kinderlijke tot de meer metafysische is er pourquois.com
Let wel: dit is geen foutje, die extra ‘s’ achter pourquoi. Het is gewoon een meerfout, eh –voud.

Een slang in de vijver! Paniek in de tent. Huis op stelten! De tuinman weet wat het is: “Vipère d’eau”. Wateradder. Klinkt gevaarlijk. Het internet biedt uitkomst. Wat in de volksmond een vipère d’eau heet, is eigenlijk een eenvoudige ‘couleuvre’ (Natrix Natrix). De zwemster, vermoed ik. Niet giftig, zoals trouwens geeneen waterslang in Frankrijk. Echte adders zijn kleiner en hebben spleetogen, terwijl de couleuvre ronde oogjes heeft. Zoals duidelijk te zien op deze foto. Waat je waar je volgend keer op moet letten. Veel lawijt om niks dus, maar wel leidend tot de ontdekking (of herontdekking want hij komt me bekend voor) van Côté Nature, de aanminnelijke site van Paul Dubois. Mutjevol prachtige foto’s van allerlei dieren in heel Frankrijk, netjes gerangschikt naar soort. Alleen al steeds op reload drukken op de homepage geeft je een leuke indruk. Bravo!

U bent vanmorgen gestorven…..
Bent u benieuwd hoe het verder gaat?

Zo begint de site….Na jaren trouwe dienst heeft je lijf besloten dat het genoeg is. Wanneer je denkt dat het dan over en uit is heb je het goed mis!!!
Er is wel degelijke leven na de dood: want wat moet er met..eh..je resten gebeuren?

Luguber?
Je wordt hier gewoon geconfronteerd met het onvermijdelijke: in een webdocumentaire laat thanatorama ( van het Grieks thanatos ‘de dood’) zien door middel van foto’s, video’s en een ietwat cynisch toontje wat voor de levenden ‘taboe’ is….

Eventueel met ondertiteling

Heerlijk toch, volstrekt nutteloze kennis? Waar je werkelijk niks aan hebt maar die toch intrigeert. Al was het maar door de volslagen zinloosheid…….

Zo beweerde een kennis dat de gemeente waar zij woont in oppervlakte de grootste van Frankrijk is. Dat leek me sterk dus dan is zondag (vandaag) de ideale dag om zoiets nutteloos tot op de bodem uit te zoeken. En dan kom je onverwachte dingen tegen!

Arles is in oppervlakte verreweg de grootste gemeente van Frankrijk, bijna 760 km2, nu we toch bezig zijn. En Castelmoron-d`Albret, in de Gironde, de kleinste (0,04 km2).
Naar inwoneraantal wint Parijs, uiteraard. Maar wat blijkt? Er zijn 6 gemeentes die helemaal geen inwoners meer hebben. Om zeer trieste redenen, want de Eerste Wereldoorlog heeft ze dermate verwoest en de bodem zo onveilig gemaakt dat ze na 1916 niet meer zijn opgebouwd.
Ze liggen dan ook allemaal rond Verdun.
Naar goed frans, napoleonistisch en cartesiaans gebruik hebben ze alle 6 nog wel een gemeentebestuur (sic), door de prefect aangewezen.
Nee, dan Rochefourchat in de Drôme. De enig overgebleven inwoner van de gemeente is (dus) ook burgemeester. Als ik haar (`t`is een madame) was ging ik postzegels uitgeven.

Nog een ozo belangrijk iets: Bush schijnt gevoel voor humor te hebben (of het is nog erger met hem gesteld dan dat ik al dacht) want hij gaf Sarko, gister bij de lunch, hamburgers en hot-dogs. Een grap? Of vond hij de kleine Sarko niet mans genoeg voor een Texaanse steak van een onsje of negen? Nouja, het werd bunkeren in Kennebunkport, dat wel!

Bronnen: wikipedia en http://www.toutes-les-villes.com/villes-superficie/25.html

Zit ik een beetje te surfen, hangt ineens mijn broek op mijn knieën! Nee, niet omdat ik een nieuwe ‘ohlala-Paris’-achtige site heb ontdekt, maar omdat ik leer dat Sarkozy goedkeuring heeft gegeven aan de verkoop van een ontziltingsinstallatie aan het Lybië van Khadaffi. “Nou what?”, zul je zeggen. Het is ook niet het feit dat Frankrijk bevriende nazi’s naties aan een beetje zoet water wil helpen dat me met stomheid slaat. Nee, mijn broek zakt af van de áárd van de installatie. Het gaat namelijk om een nucleaire krachtcentrale. De eerste die ze daarzo hebben weten te bemachtigen. En je begrijpt dat het leveren van atoomenergie aan een dictator gelijk staat aan het overhandigen van een doorgeladen Fourtyfour Magnum (the most powerfull hand weapon in the world) aan een jongetje van acht met de voornaam Harry. Doemscenario’s. Maar waarom dan? Waarom geeft Frankrijk Lybië toegang tot radioactief materiaal en daarmee potentiële nucleaire wapens? Kan het iets te maken hebben met het feit dat Le Petit Nicolas vriendjes heeft in de nucleaire industrie? En dat hij daarom de wereld, Europa, maar net zo goed zijn eigen ‘Marianne’ in gevaar brengt met zo’n risicovolle deal? Ach, zaken gaan voor het meisje, nietwaar?

Niet iedereen is dol op Parijs. Parijs is leuk om, als niet-bewoner, afstandelijk te kunnen bekijken. Wanneer je dagelijks met alle nadelen van deze metropool wordt geconfronteerd, bekoelt de liefde snel. En zie je slechts de lasten.
Ik kwam 2 blogs tegen van mensen die zich vreselijk voelen in Parijs en daar rond voor uitkomen. Nadège leeft zich uit…

http://fuckingparis.blogspot.com/

Ik speel nu een beetje vals…..
Heb ooit als eens zijdelings naar deze site gelinkt en kwam hem nu weer eens tegen en dacht…ach…komkommertijd…
enzo
Dus!
Voor alle leergierigen toch nog wel leuk dat ik hem weer eens laat passeren.
Je kunt er bijvoorbeeld heel leuk dictees op doen.
Wanneer je dat leuk vindt.
Ofzo.
Een schat aan materiaal

Hij lag al even bij mij op de plank, dit log. Ik kende de muziek nl helemaal niet. Ik koop mijn muziek vaak hinkend op 2 gedachten: enerzijds omdat het mooie muziek is, anderzijds omdat ik het kan gebruiken op school. Dat mijn smaak niet die van de leerlingen is, daar hoeft geen twijfel over te bestaan. Dat neemt niet weg, dat ik ze best af en toe iets laat horen. Is ook opvoeding. En ik blijf hoop houden, dat ik hun smaak hier en daar een beetje kan bijstellen. In ieder geval schaadt het niet.
De muziek van Yvan Marc doet wel enigszins denken aan Bénabar (ook al eens hier voorbijgekomen): rustig, niet zo ruig, sterke teksten. De site is mooi vormgegeven, niet onbelangrijk. Ga er maar eens struinen door de diverse vertrekjes.

Heb je dat ook wel eens? Dat je een flard van een liedje in je hoofd hebt en dat je geen idee (meer) hebt hoe het heet, hoe het verder ging, wie het zong? Dan is de redding nu nabij!
Er komen steeds gekkere sites bij. Op deze kun je je melodietje neurieen en aan anderen hulp vragen. Dat kan anoniem en dat is dan wel weer lekker als je niet zo bij stem bent
Natuurlijk krijg je met dit soort ongein je site niet vol, dus hebben ze bij Watzatsong ook een onderdeel Raad-die-plaat.

Op een vraag hoe ze zichzelf over 10 jaar ziet antwoordde ze dat ze geen idee had of ze dan nog zou rappen, want on ne rappe pas sans rage!
Ze is fel anti-Sarkozy, dus voorlopig valt er denk ik nog genoeg boos te zijn voor Diam’s

….Y a comme un goût de démé-démago dans la bouche de Sarko…..

Ook sterke teksten. Hier en daar, dan.
Ik heb een paar weken geleden in Clermont dus een CD van haar aangeschaft.
Mijn leerlingen zullen hun oren niet geloven….

Zo groot als het hier boven afgebeelde Eurobarre is Hollandville nog niet. Maar zoon Guido doet dan ook nog maar net mee met deze nieuwe hype. Elke bezoeker in je dorp levert een nieuwe inwoner op. Bezoekers tellen maar één keer per dag mee. Dus wat dat betreft is het een gewone teller als Frankrijktoplist. Maar je ziet je positie wel op een veel leukere manier stijgen. Namelijk met huisjes en zelfs hele flatgebouwen. Hoe meer ‘inwoners’ je hebt, des meer ‘belasting je kunt heffen en des te rijker wordt je stad. Op een gegeven moment kun je daardoor industrie aantrekken, infrastructuur aabnleggen en de zaak beveiligen. Enfin, weer zo’n second life-achtig tijdverdrijf dus, voor jongelui die kennelijk niet genoeg hebben aan één wereld. Maar goed, het regent al de hele week dus het zij hem vergeven. Geef die jongen een opkontje en bezoek Hollandville! UPDATE! Colette heeft er ook eentje! Wat een onzin trouwens… Gaat wel weer over.

…worden ze ook wel genoemd. Les Perséides, de vallende sterren (étoiles filantes)- die geen sterren zijn- die je begin augustus aan de nachtelijke sterrenhemel kunt zien. Ikke niet, natuurlijk. Hier heb je veuls te veul lichtvervuiling. Maar in de Bourgogne en in de Provence heb ik vanuit mijn hamack de melkweg kunnen zien. Dus ik maak me sterk dat je ook een meteorietje moet kunnen zien branden, vanaf ongeveer de 10e augustus.

Ik heb een paar sites gevonden die wat meer uitleggen:

uitleg voor kinderen, dus redelijk Frans

de hemel in de zomer van 2007

kalender

Schaamteloos gekopieerd van het oude log en up to date gebracht!

Sommige sites zijn nuttellos als Geert Wilders en intrigerend als een moslima met volledige gelaatsbedekking. Deze is primair bedoeld als reclame voor QuickTime Virtual Reality technieken. Maar toch leuk als je eens vanuit je luie stoel wilt rondkijken in St. Tropez of enkele andere plaatsen aan de Franse Rivièra. De site is overigens een uitgave van VR Magazine, waarvan alleen de voorpagina al de moeite waard is. Je kunt het beeld echt 360 graden in alle richtingen bekijken. Alsof je in een bubbel zit. Net echt, zal ik maar zeggen, die virtual reality. Op de site overigens ook veel links naar andere kunstig in elkaar gezette websites. Zo kwam ik Da Vinci’s laatste avondmaal tegen in een detailniveau zoals je hem in het echt waarschijnlijk nooit zult kunnen zien.