Met de komst van de lente zijn in Frankrijk ook de georganiseerde wandelingen weer van start gegaan. Vooral in de Bourgogne zijn die razend populair. Op zich is dat bijzonder want het gebied kent weinig spectaculaire plekken. De aantrekkingskracht zit hem namelijk in de charme en rust van het heuvelachtige landschap. Zeg maar zoals Zuid-Limburg vroeger was. De routes van 6, 10 of 12 km, voor eenieder wat wils dus, zijn op zo’n dag prima gemarkeerd, zodat verdwalen uitgesloten is. Bovendien is er onderweg een perfecte ravitaillering. Of je nu ’s ochtends of misschien liever in de middag loopt maakt niet uit. Bij vertrek wordt je ingeschreven, betaalt vier of vijf Euro en bij terugkomst strepen ze je weer door. Ook dat is, niet alleen voor de organisatie, handig.
Om er achter te komen waar en wanneer er tochten zijn, wip je gewoon bij een VVV binnen, koopt een regionale krant of kijkt even op het prikbord van een supermarkt. Mocht je de voorkeur geven om op eigen houtje te willen lopen, dan is de nieuwe topo-guide : ‘La Bourgogne… à pied’ een aanrader.

-paul

Een poedelnaakte vent die – zijn paal stevig in beide vuisten geklemd – trots door Parijs rent. Dat zie je niet elke dag. Dus haalt het de krant. En dat was maar net de bedoeling, want polsstokhoogspringer Romain Mesnil (zo heet de blote renner) was op zoek naar publiciteit.

Op twee manieren. Hij wilde namelijk graag dat in de krant kwam te staan dat hij op zoek is naar een nieuwe sponsor. Zijn oude shirtsponsor heeft zich terug getrokken in verband met de crisis. Vandaar.

Nou ja, het levert mooie plaatjes op, zij het met een opschepperig groot zwart blokje op de strategische plek. Zijn blog belooft de complete film op 31 maart. Ben benieuwd.

In 1984 verhuisde ik van de ene op de andere dag naar Frankrijk. Het plan speelde al jaren maar de uitvoering ervan kwam toch nog onverwacht. Ik stouwde de 2-CV vol met onontbeerlijke dingen voor de eerste tijd, zette Freud, mijn hond er bovenop, liet de kat van zeventien jaar oud bij een buurman die er voor zou zorgen dat het beestje na een paar dagen op het vliegtuig werd gezet en vertrok.

De eerste tijd was geweldig, ik zat in de zon voor mijn kleine gehuurde huisje. Maar het geld raakte op en er moest gewerkt worden. Ik belandde in een boetiekje in St. Paul de Vence, boven Nice, een soort Frans Volendam. Een baantje voor drie maanden en na die tijd kocht ik de boetiek.

Deze column gaat over belevenissen in en om de boetiek, over vrienden en collegae en tevens staan er brieven in die ik schreef aan een vriendin als ik in het buitenland was om in te kopen.

Sommige verhaaltjes verschenen al eerder in het hier in Zuid-Frankrijk uitgegeven ‘Holland-Côte d’Azur Magazine’ onder de naam ‘Nicolumns’.

Mannetjes en vrouwtjes
Ik ben weer verhuisd, de derde keer in anderhalf jaar tijd. Vreselijk.
Afgezien van het verhuizen zelf, betekent dat dus ook weer gasfornuis, wasmachine, TV. etc…..aansluiten. En dat is het ergste….Vooral als je in Nederland al niet weet uit te leggen bij de doe-‘t-zelf-zaken wat je precies wilt hebben, laat staan in het Frans.

’t Begon al met de TV, waar bij mij een draadje uitsteekt met een priegeltje eraan en uit de muur steekt ook een draadje met zo’n zelfde priegeltje eraan. Ik nam aan dat het de bedoeling was dat het ene priegeltje in het andere zou passen, maar dat was niet zo, het waren twee dezelfde. Ik naar Mr. Bricolage en ik leg de kwestie uit.
Hij zegt: “Heeft u misschien twee mannetjes?”
Ik zeg: “Wat zegt u?”
Hij herhaalt: “Heeft u misschien twee mannetjes?”
Ik zeg verbolgen: “Dat gaat u niets aan, ik kom hier voor mijn antenne…”
Dom, dom, dom, in het doe-‘t-zelf-jargon schijn je te spreken over mannetjes en vrouwtjes aan het uiteinde van een antennedraad en zeker niet over priegeltjes.
“Nou ja”, zeg ik, “ik heb gewoon twee dezelfde priegeltjes”..
De lieverd zegt geduldig: “Dan zijn het of twee mannetjes of twee vrouwtjes en dat past niet. Gaat u thuis eerst maar eens kijken wat u heeft”.
“Maar hoe herken dan ik of ik twee mannetjes of twee vrouwtjes heb? vraag ik bijkans wanhopig.
Mr. B., door de wol geverfd, legt me een soort Adam-en-Eva-verhaal uit en ik naar huis. Ik kom terug en zeg zelfverzekerd: “Het zijn twee vrouwtjes.”
“Glimlachend zegt ie: “Dan geef ik u er twee mannetjes bij.”
Dat leek me ook verreweg de beste oplossing en zowaar, het paste.

Nu de wasmachine nog. Uit het apparaat komen twee slangen en uit de muur slechts één. Volgens mijn ‘kennersblik’ is hier ditmaal geen sprake van mannetjes of vrouwtjes, maar wat dan wel?
Enfin, eerst maar eens een andere Mr. Bricolage zoeken, want met mijn domme vragen, durf ik nooit meer dan één keer naar dezelfde winkel toe.

Nicole

Zoals jullie gewend zijn van mij omstreeks deze tijd van het jaar: Parijse sferen!
Ik heb allerlei sites over Parijs voor jullie op een rijtje gezet. Ik ga er geen woorden aan wijden. Klik ze aan en oordeel zelf.

http://vieux-paris.blogspot.com/

http://parisperdu.blogg.org/

http://www.paris-en-photos.fr/

http://www.pariscool.com/

http://paris1900.blogspot.com/

http://www.parisvillage.canalblog.com/

http://parisavant.com/

Het was altijd een feest om onderweg bij een benzinestation te stoppen om ‘driehoeksandwiches’ bij te tanken. Vakantie! Maar tegenwoordig verkopen ze ze ook in de supermarkt. Dus gebruik ik nu regelmatig een plakkerig broodje jambon fumé avec œuf mimosa of een traditionele boterham met rosette en augurkjes tussen de middag. Het enige jammere er aan is dat de broodjes zo steeds meer naar werk gaan smaken en minder naar vakantie.

Bij de grootste en oudste leverancier van onderwegsnacks, Daunat, met drie productielocaties waarvan eentje vlak bij ons, tussen Tournus en Chalon-sur-Saône, smeren ze 300.000 broodjes per dag. En dan wil je wel eens wat anders. Daarom besloten ze een ‘libdub’ te maken die verschillende Franse media haalden. Op de site van Daunat kun je zien wat een dolle boel dat oplevert. In het echt zijn ze er overigens gewoon hard aan het werk en is dit een publiciteitsstuntje. Dat overigens prima werkte, want verschillende televisiestations besteedden er aandacht aan.

Maar intussen… 300.000 broodjes per dag!

Er zijn veel verschillende muziek’zenders’ op internet. Goomradio is wel een sympathieke. Je vindt er onafhankelijke radiostations, bestierd door amateurs en professionals, door elkaar. En je kunt er ook zelf je station beginnen.

Enfin, ik ben er niet al te diep ingedoken, maar zag in de gauwigheid al een speciaal ‘Madonna’-station en een Gainsbourg-zender, die muziek voor Gainsbarre-fans uitzendt. En een kanaal dat Têtu-radio heet, volgens mij genoemd naar een homomagazine, dus maak je borst maar nat. Verder stimuleren ze jonge artiesten die hun werk kunnen insturen voor een speciaal R&B Talent Channel. En is er ook een afdeling podcasts, met interviews en zo.

Ik ga het rustig even verder bezien allemaal.
Of liever, beluisteren. Behoren?

‘This French Life’ is een interessante site voor wie de relevante actualiteit in Frankrijk een beetje bij wil houden. En met ‘relevante’ bedoel ik dan het gewone, huis-tuin-en-keukennieuws waarvan je iets moet weten om in de kroeg mee te kunnen lullen, aangevuld met typische internationale relatie-weetjes: het nieuws dat op enigerlei wijze te maken kan hebben met de relatie Frankrijk-buitenlanders. This French Life is weliswaar in eerste instantie geschreven voor Britten (in het Engels dus), het is ook voor Nederlanders een fijne bron van informatie.

Momenteel op de voorpagina onder meer berichten over de pollen-concentraties in Frankrijk, de toegenomen grenscontroles in verband met NATO-top, de keuze voor Annecy als winterspelenkandidaat, Google Streetview in Frankrijk en de NL/UK veteranen van D-Day. De site heeft verder een forum en er staan veel achtergrondartikelen op. Good job.

“Die tafel zou ik wel willen hebben”, dacht ik toen ik ergens een plaatje tegen kwam van deze tafel. Alleen jammer dat hij niet bestaat. Tenminste, tenzij iemand hem intussen besteld heeft. John Nouanesing is een ontwerper met veel anekdotisch werk, maar met toch ook wel een aantal praktische of gewoon lollige juweeltjes. Ik vind bijvoorbeeld de ‘mains de jardin’ erg aardig, en de obervormige drankkast. Of wat dacht je van het scheve soepbord? Dat had er toch al eeuwen eerder moeten zijn!

Een van de dingen die je als Nederlander in den vreemde mist, is de biep. Zelfs als je goed Frans leest, kan het toch een verademing zijn om gewoon eens in je crapeaud onderuit te zakken met een litterair meesterwerk van Jan den Hartog of Olaf J. de Landell, of – als je meer van belletterie houdt – iets luchtigs van Komrij, Vestdijk of Mulisch. Hoe dan ook, kom er maar eens aan, in het Franse. Daarom is het zo fijn dat er initiatieven zijn zoals de Nederlandse bibliotheek in de Morvan. Zeker in een typische binnenblijfstreek waar het ongeveer 312 dagen per jaar regent, is dat echt een uitkomst.

De bibliotheek behoort geloof ik tot de populaire ‘Club du Morvan’, waar veel Nederlanders in de streek samen komen voor een praatje en het uitwisselen van recepten of ervaringen met Franse artisans. En dus om boeken te lenen. Ik denk dat ik zoiets ook maar op ga zetten in onze buurt. Er zijn wel niet zo veel Nederlanders, maar het stikt hier van de Engelsen en ik lees nog altijd liever Dick Francis dan die Huilebek.

Herinner je je dit nog?
Ik vond een site waar je een foto op kunt sturen waar deze repliek van Sarko het best tot zijn recht komt.

Ik zeg DOEN!

Het was al hier en daar uitgelekt en eigenlijk is de officiële startdatum pas maandag, maar ik kan het niet langer ophouden. Goed nieuws!

Twee dagen voor mijn verjaardag kreeg ik een leuk cadeautje gemaild. Het beroepshof in Dijon heeft mij op alle punten in het gelijk gesteld. Ik krijg géén boete, hoef de FNAIM géén schadevergoeding of proceskosten te betalen, krijg géén voorwaardelijke gevangenisstraf en ben dus gewoon 100% vrijgesproken. Immogo is legaal. Altijd geweest ook, wat de makelaars er ook van mogen vinden.

De afgelopen weken heb ik daarom hard gewerkt aan het terugzetten van de huizen van Immogoklanten die ooit naar Zorro Immo verhuisden. De site lijkt nog wel erg op Zorro, maar dat zal me even aan mijn reet roesten. Hij moest online, en zo snel mogelijk! Dat is zojuist op een haar na rond gekomen. Iedereen kan vanaf nu dus weer gebruik maken van het revolutionaire, innovatieve, veelbesproken en volgens sommigen zelfs omstreden Immogo-systeem van gratis adverteren… tenzij het werkt!

Nu proberen om de geleden schade op korte termijn terug te verdienen. Mijn kosten en derving door het offline halen van de site worden namelijk door niemand vergoed. Maandag gaat een persbericht naar alle kranten in Nederland. De vertalers zitten in de startblokken (nog meer investeringen, maar je moet wat durven in deze barre tijden) en ook zelf ben ik er helemaal klaar voor. Go Go Immogo!

Voor de zoekmachines ook nog even het persbericht:

Persbericht

Franse makelaars verliezen hoger beroep tegen No Cure No Pay huizensite

Bourgogne (F): De Nederlandse internetondernemer Gregor Hakkenberg heeft zijn proces tegen de machtige Fédération Nationale des Agences Immobilières (Franse NVM) op alle punten gewonnen. Volgens de FNAIM was Hakkenberg in overtreding omdat zijn site Immogo werkte tegen betaling van 1% na succesvolle verkoop, en commissie factureren zou zijn voorbehouden aan officiële makelaars.
Hakkenberg werd in maart 2008 veroordeeld tot vier maanden voorwaardelijk plus 10.000 euro boete. In hoger beroep is hij nu alsnog vrijgesproken. Immogo mag in ongewijzigde vorm weer online.

Drie keer in overtreding
In maart 2008 besluit de strafrechter in het Bourgondische Chalon-sur-Saône dat de manier van werken van Immogo inbreuk maak op de Loi Hoguet, de wet die het makelaarsberoep beschermt. Immogo werkt op basis van No Cure No Pay. De verkoper hoeft zijn advertentie alleen maar te betalen als de advertentie op de site daadwerkelijk tot een transactie leidt. Prijs voor succes is 1% van de vraagprijs.

Volgens de rechter:
1. mogen alleen officieel geregistreerde makelaars geld verdienen aan onroerend goed-transacties.
2. is 1% van de gepubliceerde vraagprijs te duur voor een simpele webadvertentie, dus zouden er ook wel andere diensten verricht worden.
3. het in contact brengen van koper en verkoper staat gelijk aan ‘bemiddelen’. En ook dat mag alleen met een officiële kaart.

Hoger beroep
Hakkenberg wordt op persoonlijke titel veroordeeld tot het betalen van 10.000 euro. De openbare aanklager had twee maanden voorwaardelijk geëist, maar bij de uitspraak blijkt dit zelfs vier maanden te zijn.
Gregor Hakkenberg vindt de straf buiten elke proportie en gaat in hoger beroep. Hij vindt een advocaat met specialisatie in commercieel en internetrecht en bereidt een nieuwe verdediging voor. Het beroepshof in Dijon laat zich door hun argumenten overtuigen en stelt Hakkenberg alsnog in het gelijk.

De makelaarsvereniging is in cassatie gegaan, maar dit heeft geen opschortende werking. Immogo is weer online: www.immogo.nl

Gaat lekker:
Le Buzz Immobilier

Altijd al gedroomd van roem? Dan is dit je kans!!!
Aanstaande vrijdag kun je in de Bazar de l ‘Hôtel de Ville (BHV voor de kenners) je eigen 15 minuten roem ervaren.
Of niet.
Ze hebben ‘gewone’ mensen nodig voor de herfst-wintercollectie.
Je hoeft geen fotomodel te zijn (maar je hebt wel een uiterste houdbaarheidsdatum: je mag niet ouder zijn dan 45) en je hoeft er niets eens je werk voor te missen, want de casting is tot 8 uur ’s avonds.
Denk je dat je een kans maakt? Doen!
Ze zijn echt op zoek naar madame et monsieur Toutlemonde.
Twee jaar geleden was het er lekker druk en eerlijk gezegd zie ik geen echte ‘spetters’ bij de uitgekozen mannelijke modellen. Nou…eentje misschien, maar je kunt niet echt op een foto afgaan hè.

Al heel lang – zo te zien behoor ik tot de wat ouderen in dit illustere gezelschap – kan ik een glimlach niet onderdrukken als iemand zich een ‘ wijnkenner’ noemt. Meestal overigens wordt dit over een derde gezegd, uit bescheidenheid of in ieder geval om te laten merken dat hij of zij dan toch zo iemand kent. ‘ Ah, maar pas op hoor, dat is een echte kenner’. Grijns……

In Frankrijk zijn er nog veel meer ‘ kenners ‘ dan elders, chauvinisme oblige! Ik woon in dit merkwaardige land en word er vrijwel dagelijks mee geconfronteerd: ‘ ik koop altijd Bordeaux, want dan weet je dat het ok is’ . Wij buitenlanders dienen zich in principe bescheiden – barbaren behoren zich te gedragen om geaccepteerd te worden – in deze op te stellen. Elke discussie met zo ’n ‘ kenner’ (ik schat 60% van de bevolking, vooral mannen, uiteraard) is bij voorbaat kansloos, want zij zijn, heel jong al, in de beroemde Obelix ketel – of fust, of cuve – gevallen, en tsja, ga daar maar eens aan staan.

Nu ken ik, door de jaren heen, een aantal heel goede wijnboeren. Franse, wel te verstaan. Die je stuk voor stuk weten te melden dat slechts bescheidenheid past bij de ongelooflijk complexe en gevarieerde wereld van de wijn. Opmerkelijk is het dus niet dat de wijnboeren ( en – boerinnen) die de meeste indruk op mij maakten, qua wijn en persoon (maar die zijn in dit geval onlosmakelijk verbonden) bescheiden waren. Geen uitbundige ‘ lychees’ in de wijn, geen gesnater over medailles en beroemde afnemers.
Een paar namen? Doe ik ‘ pour le besoin de la cause ‘ toch even aan ‘ namedropping’ : Pierre Overnoy (Jura),Claude Papin (Anjou), Jean Montanet (Bourgogne Vézelay), , Raveneau (Chablis), Pacalet (Nuits st georges), Teulier (Marcillac) en zo nog een handje of twee vol. Namen die je waarschijnlijk niets zeggen, maar mocht je een fles met één van deze namen op het etiket tegenkomen: kopen! En genieten…….

Kortom, een wijnkenner (ik ken er geen één) is even zeldzaam als rode Chablis. En mocht je iemand tegenkomen die zich als zodanig afficheert: lachen is even gezond als goede wijn!

ps vroeger heette ik hier lowieke maar digibeet als ik ben, er is blijkbaar tussendoor iets mis gegaan………..