Een (tweede) huisje in Frankrijk, voor vele Nederlanders blijft dit een droom. Maar er zijn er ook genoeg die het enthousiasme en het gevoel voor avontuur laten winnen van de onzekerheid en skeptiek aangaande de Franse gastvrijheid. Weg met de rijtjeshuizen en files. Biezen pakken en en op naar het beloofde Franse land, het liefst daar waar er veel ruimte beschikbaar is.
Een klein dorp opzoeken waar de boerderijen of gittes nog betaalbaar zijn, en een bouwval helemaal renoveren naar eigen smaak. Heerlijk. Henk Spaan heeft er onlangs nog een boek over geschreven, ‘De Rapen Zijn Gaar’.
En daar zitten ze dan, de Nederlandse families, in hun kleine afgelegen dorpjes, waar vaak geen Fransman meer wil wonen. Een half uur afstand van de dichtstbijzijnde bakker, de loodgieter die je niet verstaat (of wil verstaan?) en de gefrustreerde kids die hun leraar niet begrijpen…
Een kleine prijs voor het goddelijk leven? Of een droom die een nachtmerrie wordt? Als je voor iets gekozen hebt, dan gà je er ook voor… Wanneer maakt het charmante, trage en simpele Franse plattelandsleven, plaats voor irritatie omtrend een zogenaamde franse bekrompenheid?
En betekent dit doorstrijden, of opnieuw de biezen pakken?
In de Combrailles (in de Auvergne, vlakbij Clermont Ferrand) maken plaatselijke Franse associaties zich zorgen om de integratie van onder meer Nederlanders. Ze bieden zelfs ‘integratie-cursussen’ aan! Meer informatie is te vinden op de site van het
Syndicat Mixte pour l’Aménagement et le Développement des Combrailles.
Als Frans-Nederlandse journaliste, sinds 3 jaar gesetteld in Frankrijk, ben ik erg geïnteresseerd naar wat Nederlanders van Fransen vinden, en vice-versa. Wat zijn de ervaringen van Nederlanders die al een tijd in Frankrijk wonen? Die net zijn aangekomen? Zijn er Nederlanders die het helemaal gehad hebben met Frankrijk? Of die voor geen goud meer willen vertrekken?
Ik hoor heel graag jullie reacties en hoop er met jullie over te kunnen discussiëren.