Iedereen die een rekening heeft bij een bank in Frankrijk, krijgt ermee te maken: perikelen. En met ‘perikelen’ bedoel ik natuurlijk gezeur, gedonder, gezanik en gedoe, vaak van – hoe kan het anders bij een bank – financiële aard. Zo rekenen de meeste gewone banken, die met echte kantoren en kantoortjes in het centrum van steden en stadjes, vaak forse kosten. Ik zit bijvoorbeeld bij de Banque Populaire, waar ik elk jaar een bedrag moet betalen voor ‘Cyberplus’. Dat is internetbankieren.

Je betaalt daarbovenop nog apart voor een lelijke paslezer, waarvan om de haverklap de batterij opraakt. En als dat goedkope Chinese speelgoedje stuk gaat, kun je wel een nieuwe ophalen, maar dan tegen betaling van €9,95.

Rabo in vergelijking met eenFranse bank

Laatst was ik in Nederland en ging ik bij de Rabo zo’n fraai, solide Apple-achtig kaartlezertje met ingebouwd camera halen voor de transacties via mijn online rekening bij die bank. Ik vertelde dat ik in Frankrijk woonde en kreeg van de vriendelijke dame aan het loket meteen twee van die dingen. “Voor alle zekerheid”. Gratis.

Maar met wat krakkemikkige hardware ben je er nog niet. Ik betaal daarnaast per trimester 15 euro ‘Commission de compte’ en €32 ‘Frais sur écriture’. Geen idee wat dat is.Ja, wel een idee. Het is 47 euro per drie maanden ofwel 188€ per jaar. Bankkosten.

Commission d’Intervention van de Franse bank

Een heel verneukeratief kostenpostje is de zogenaamde ‘Commission d’intervention’. Die kosten betaal je elke keer als er een transactie plaats vond (dus als je iets hebt betaald) terwijl je rood stond. Dan moet er kennelijk iemand uit bed getrommeld worden om naar deze overtreding te kijken en meewarig het hoofd te schudden onder het uiten van een verwijtend “Tsk, tsk, tsk!” En ‘ka-ching!’ daar gaat een extra €8,- van je rekening af. Het smerige van deze kosten is dat ze vooral mensen treffen die toch al geen geld hebben. Een gezin dat moet rondkomen van minimumloon of een uitkering en dat aan het eind van de maand bij het boodschappen doen meer uitgeeft dan op de rekening staat. ‘ka-ching!’, €8,- extra rood.

En dus voor élke transactie, hè. Het is me wel eens overkomen dat ik bijvoorbeeld 10 euro rood stond, en op weg naar de grote stad met mijn pasje €1,70 bij de péage betaalde, vervolgens ergens iets ging kopen en terug nógmaals €1,70 péage aftikte. Om aan het einde van de maand te ontdekken dat ik voor élke transactie €8,- interventiekosten moest betalen. Drie keer €8,-, dat betekende dus €24 extra kosten die maand.

Mijn geld terug!

Wat ik dan doe is op hoge poten de bank bellen, of een boze mail sturen en vragen of ze helemaal beschuierd zijn, en of ze dat geld als de duvel willen terug storten. En dat doen ze dan ook, met een air van dat het service is in plaats van het terugdraaien van diefstal. Mensen die minder assertief zijn, die zich schamen voor hun uitkering en hun schulden of die banken ‘eng’ vinden, durven dat vaak niet. Die moeten dus de volgende maand overuren draaien om de bankkosten te betalen, in plaats van verse groenten en fruit te kopen voor hun gezin. En zo verdienen de banken elk jaar weer miljoenen aan de zwakste mensen in onze samenleving.

De commissions d’intervention zijn sinds 2013 per wet begrensd tot 8 euro per incident met een maximum van 80€ per maand. Desondanks verdienen de Franse banken volgens de Franse consumentenbond (60 millions de consommateurs) elk jaar zo’n 5 miljard aan deze bankkosten. Waarbij de grootse last op de zwakste schouders ligt. De armsten betalen bij sommige banken ruim €650 per jaar. Gemiddeld!

Franse banken vergelijken

De regering heeft een site opgericht waarop je de kosten van verschillende banken kunt vergelijken. Dat is https://www.tarifs-bancaires.gouv.fr/. Als je dan kijkt naar de ‘gewone’ banken, blijkt daar best wat verschil tussen te zitten.
Bij mijn eigen Banque Populaire (Volksbank) betaal ik dus 47,90€ per jaar voor mijn credit card plus €24 voor de rekening. Als ik bij een andere dan mijn eigen bank geld uit de muur trek kost dat €1,10. Vergelijken we dat met de online banken, en dan met name met de online banken die geen echte kantoren hebben, dan krijg je een heel ander plaatje.

Ik heb zelf een rekening bij ing.fr (voorheen ING Direct), waar dit allemaal níks kost. En dat geldt voor nog veel meer online dienstverleners. Moet er wel bij zeggen dat er vaak regels aan vervonden zijn. Bij de ING moet je bijvoorbeeld elke maand een bepaald minimumbedrag inleggen, anders betaal je alsnog 10 euro per maand. Maar goed, dan kost dat je €120,- per jaar. Maar verder zijn er nul kosten. Gratis credit card, gratis betalen, geen abonnementskosten en gratis geld uit de muur trekken waar je maar wilt.

Een kijkje in mijn ‘wallet’

Op dit moment zitten er in mijn portemonnee credit cards van de BP (2x… zakelijk en privé), ING en Revolut. Die laatste is een soort digitale portemonnee gekoppeld aan een handige app, met als voordeel dat hij zo’n beetje overal werkt en bij vreemde valuta tegen een zeer goede koers. Daarnaast heb ik natuurlijk een PayPal rekening, maar dit terzijde.
Ik overweeg om helemaal over te stappen naar de ING, maar hou voorlopig nog even de Banque Populaire aan.

Overstappen naar ING?

Maak gebruik van mijn introductie voor een vliegende start! Vermeld bij het aanmelden de ‘Code de parrainage’ SZNUNSE en ontvang direct €80 inlegbonus.