Bijgeloof brengt Ongeluk.

Geplaatst op door

Anne-Lise schrijft in een mailtje:
Ik kwam net van de bakker toen ik Chez Roger et Françoise binnen kwam om even wat te komen drinken. Bijna had ik mijn net gekochte baguette op de bar gelegd, maar ik bedacht me net op tijd! Ça ne ce fait pas! Dat brengt ongeluk!!
Nog een geluk dat het zulk mooi weer is, anders had ik misschien wel grote malaise over deze jonge horeca-onderneming afgeroepen door met geopende paraplu binnen te komen stuiven. Die malle Hollanders toch!
Anne-Lise vraagt zich vervolgens af of de bezoekers van Hollandais en France meer verschillen in gewoonten kennen. Do’s, don’ts, en bijgeloven die verschillen tussen Nederland en Frankrijk? Ook van harte welkom zijn natuurlijk de hilarische verhalen van degenen die dit soort ongeschreven regeltjes met voeten traden .
De leukste verhalen krijgen uiteindelijk een plaatsje in de verhalenverzameling (zie aldaar) en desgewenst doorplaatsing bij onze vrienden van La vie en France. Toch, Jan?

6 reacties op “Bijgeloof brengt Ongeluk.”

  1. Inderdaad Krek, wegens vakantie even niet opgelet, maar ik ben er weer. 😀
    La vie en France

  2. Mail van ML. Hij stuurt een verhaal over een misverstand dat kan ontstaan doordat de wederzijdse gewoonten niet goed begrepen worden. IK zet het hier neer, en voeg het ook toe in ons verhalenarchief. Bedankt, ML!
    ———————
    Het wonen in een klein dorp, wat zeg ik, een heel erg klein dorp van zo’n 50 inwoners, heeft zo z’n charmes. Kennissen van mij , Kees en Jannie, hebben een huis gekocht aan de rand van het dorp, zij hebben de charmes van het dorp onlangs ondervonden.
    Het contact met de dorpsbewoners verloopt zeer voorspoedig, ondanks dat Kees en Jannie de franse taal minder goed beheersen. Op een heel warme namiddag komt een uitnodiging om, om circa 18.00 uur, een aperitief te komen drinken. Dit wordt door Kees en Jannie heel goed begrepen, mede vanwege het bijbehorende gebaar, zogenaamd een glas aan de mond zetten.
    Jean-Pierre en Agnes zijn blij dat de uitnodiging zo goed overkomt, Kees en Jannie heel erg blij omdat de acceptatie zo goed verloopt… zie je wel het valt best wel mee, ze zijn echt aardig!
    Eenmaal binnen komt de fles op tafel: er wordt een aperitiefje geschonken, de stemming stijgt, de tijd schrijdt voort en de fles raakt leeg. Zo tegen een uur of kwart voor acht, slaat de stemming bij Jean-Pierre en Agnes een heel klein beetje om: maar ze blijven beleefd en schenken nog maar eens in. Agnes is intussen druk bezig in de keuken, terwijl Jean-Pierre de gasten bezighoud. Kees en Jannie merken wel dat er iets is, ze voelen iets maar kunnen er niet de vinger op leggen, komt natuurlijk ook omdat zij de franse taal minder goed beheersen en dat hun ‘voelsprieten’ waarschijnlijk niet op scherp stonden vanwege de alcohol. Tot grote verrassing van Kees en Jannie wordt hen gevraagd of zij soms willen blijven eten. Kees en Jannie zijn zeer verguld met de uitnodiging en accepteren deze. Ja, ja we willen graag blijven eten…
    Ze zeggen tegen elkaar: “Tjonge, dat is toch wel erg aardig he? We kennen Jean-Pierre en Agnes eigenlijk nauwelijks en worden nú al uitgenodigd voor het avondeten.” Later vertelden Kees en Jannie mij, dat ze dachten dat zij misschien te lang waren blijven plakken en dat daardoor de stemming werd beinvloed.
    Jannie vond – achteraf beschouwd – Agnes een beetje stug doen. Maar goed, die vrouw heeft ook de hele dag gewerkt, ze zal wel moe wezen en mijn hulp sloeg ze ook af!
    En zo moeilijk was het nu ook weer niet, we kregen stokbrood en salade, maar geen aardappelen en groenten. Nou ja en echt honger hadden we niet want we hadden zelf snacks en metworst meegenomen. Na het eten kregen we een kopje koffie en dat was zo toevallig want Kees had mij net zachtjes laten weten dat hij wel trek had in een kopje koffie. Intussen liep het al aardig naar het midden-nachtelijk uur en werd het toch echt tijd om op te stappen.
    Zowel Kees als Jannie lieten mij weten dat het afscheid zo hartelijk was: 4 zoenen op z’n frans dus en twee zwaaienden dorpsgenoten in de deuropening. Wat wel vreemd was dat de franse buren zich een paar dagen niet lieten zien en daarna vooral op afstand terugzwaaiden…
    De moraal van dit echt gebeurde verhaal?
    Als je uitgenodigd wordt voor een aperitief is het echt niet de bedoeling dat je blijft eten, tenzij je daar nadrukkelijk voor wordt uitgenodigd.

  3. Dan zijn ze bij ons op het dorp slimmer, wij werden in het begin vnl uitgenodigd voor enkel het dessert. Dus waarschijnlijk is bovenstaand verhaal bekend door heel frankrijk onder de fransen….Die botte Nederlanders, toch;)

  4. Toch goed dat Kees en Annie i.p.v. metworst geen chrysantjes hadden meegenomen…….

  5. Aaargh! Ik ben er in getrapt, sexistisch zwijn dat ik ben! De schrijver van het stukje is geen HIJ maar een HAAR! Komt denk ik door haar stoerderige achternaam dat ik meteen een man voor me zag. Excuses ML, ik zal in het vervolg proberen mijn vooringenomenheid te beteugelen. Had het ook moeten weten, gezien de huidige geslachtsverhoudingen op dit weblog ;-).