Het is sowieso al grappig als iemand volslagen wartaal uitslaat. Maar het is nog veel grappiger als hij dat doet in een verhaal waarin hij anderen op hun domme taalfouten wijst. Dit overkomt Marc Sandaly, de Franse ‘columnist’ in het blad Maison en France. Die schrijft over Nederlanders en de Franse taal. Hij vindt het reuze amusant dat die Nederlanders maar niet schijnen te kunnen leren hoe het hoort. Ik citeer:
“Bijvoorbeeld; op het moment dat men in Nederland naar de bakker gaat bestelt men een ‘baquette’, wat klinkt als een ‘K’ zoals ‘bakket’. In deze spalling: ‘baquette’, wordt het ook vaak op reclameborden van de bakker in Nederland aangeprezen. Terwijl dat in het Frans ‘baguette’ heet. Want ‘une bague’ is een ring. Wanneer men een ring van bovenaf bekijkt ziet men de kleine vorm van een cirkel. die omtrek associeert men met de dikte van dat type stokbrood, een ‘baguette’ Een ‘baguette’ is zo dun als een ring. … vandaar!
Dit is natuurlijk aperte onzin. Het woord baguette heeft helemaal niks met een ring te maken, maar betekent gewoon stokje, zoals in ‘baguette magique’: toverstokje. Meneer Sandaly maakt zich in één klap volslagen belachelijk, te meer omdat hij daarna nog even doorgaat met meesmuilen en schamperen over die domme Hollanders en alle fouten die zij maken. Omdat de Nederlander zegt; ‘hoe gaat het met jou?’, zegt hij óók in het Frans; ‘comment ça va avec toi?’ Terwijl de Fransen alleen de vervoeging gebruiken van ‘gaan’; ‘comment vas tu?’. ‘Comment tu vas?’ (…) Dat is de manier om het in het Frans te vertalen, te zeggen! Aan het eind van de column komt de aap uit de mouw. Meneer Sandaly is eigenaar van een taleninstituut dat tegen betaling best bereid is die domme Nederlanders te helpen om dit soort domme fouten in het vervolg te vermijden.
Het ergste is nog wel, dat de column van Marc Sandaly gesteld is in een Nederlands waar de honden geen brood van lusten. Voor de goede orde, ik zeg niet dat mijn Frans perfect is, en ik vermoed zelfs dat het slechter is dan zijn Nederlands, maar dit is een artikel in een blad! Hadden ze bij Maison en France nou niet even een redactieslag kunnen uitvoeren om de goede man tegen zichzelf te beschermen?
Maison en France is sowieso een oerlelijk, liefdeloos in elkaar gesmeten køtblad, met een typografie waar de honden geen brood van lusten. Het staat vol met teksten van onbetaalde regiocorrespondenten en adviseurs als Sandaly, die artikeltjes schrijven puur en alleen om reclame te maken voor hun eigen nering. Aan de ene kant moet je respect hebben voor Maison en France. Het is enorm slim om je blad vol te laten schrijven door gratis ‘journalisten’ en vervolgens dik te verdienen aan inkomsten uit abonnementen, losse verkoop en reclame-uitingen. Het blad wordt overigens goed verkocht. De lezers hebben kennelijk geen last van de bedroevende kwaliteit. Toch vind ik het dood zonde van het op zich slimme concept. Met een goede eindredacteur en een vormgever zonder geleidehond zouden er een écht blad van kunnen maken.
Trouwens, voor een kijkje in de onvolmaakte wereld van Maison en France hoef je het blad niet te kopen. Ga maar eens op hun website kijken. Wat een rommeltje! Waar zijn de beloofde huizen? En die trotse aankondiging van de nieuwe vormgeving… lees en huiver:
“Maison en France is vernieuwd!
Une Nouvelle Maison
Maison en France heeft een nieuw huis. Na een intensieve voorbereiding zijn we blij dat we het nieuwe uiterlijk van Maison en France zo kunnen presenteren. Veel lezers weten hoe het is om je huis te verbouwen. Belangrijk aspect is dat je in beide gevallen wilt dat je je net zo thuis voelt in je nieuwe huis als voor de verbouwing en dat de lezers zich dus ook thuis voelen bij het vernieuwde uiterlijk. Dat was ons uitgangspunt. De inhoud van Maison en France is niet veranderd. Dezelfde authentieke verhalen die de lezer gewend is, zijn terug te vinden.
Mark Bruning”
Een hoofdredacteur die zelf kreupel Nederlands schrijft. Dat verklaart alles.