Middernacht. En zojuist een logje over het kerkhof geplaatst. Moet denken aan het liedje van Tom Waits, “Whistling past the graveyard”.
Is het jullie ook wel eens opgevallen hoe netjes die Fransen er bij liggen, eenmaal dood? Elk weekend komen de moedertjes van heinde en verre terug naar ons dorp om het graf van hun verscheiden dierbaren op te poetsen. Op een of andere manier toch ontroerend, en stukken mooier dan een urn.
Ik wil later ook onder zo’n mooie zware steen. En dan met een apestaartje in mijn epitaph. Finally @ rest.
Niet dat ik haast heb hoor, maar het lijkt me toch mooi, dat dan de tranen van je nabestaanden op het zwarte graniet druppelen…
Webloggen schijnt heel ongezond te zijn, hoor ik allerwegen. Wie verzint er nog een mooi grafschrift voor een helaas te vroeg overleden freelance copywriter? Zelf dacht ik aan zoiets:
Wéér de deadline gehaald.