Ruim vijf jaar geleden had ik de droom om in Frankrijk te gaan wonen. Op de één of andere manier hadden de taal en het land een grote aantrekkingskracht op me. Nu zijn we vijf jaar verder,  heb ik in een groot pretpark (ja die met de muis) vlakbij Parijs gewerkt als kelner  en ben ik weer terug in Nederland^(*). Is mijn droom uitgekomen? Strikt gekomen wel natuurlijk, ik heb gewoon ruim vijf jaar in Frankrijk gewoond !

Ik heb vloeiend Frans leren spreken. Ik moet natuurlijk wel toegeven dat ik nog een vet accent heb waar ik waarschijnlijk nooit vanaf zou komen maar het laatste anderhalf jaar merkte ik dat ik ook over de telefoon gewoon verstaanbaar ben. Luisteren en lezen gaat ook moeiteloos voor dagelijkse zaken (al mis ik wel wat woordenschat voor academische en literaire teksten). Schrijven gaat wat minder, vooral details gaan nog wel eens fout. Had ik toch meer oefeningen moeten maken in het grammaticaboek wat ik ooit heb gekocht maar nooit meer heb ingekeken.

Heb ik ook het Franse leven geleefd? Natuurlijk heb ik het leven geleefd wat sommige Fransen ook leiden (mijn collegae) maar of ik het leven van een doorsnee Fransman heb geleefd? Het leven in en rond het pretpark is natuurlijk niet alledaags, door de invloed van alle buitenlandse culturen. Onder ons werd het ook wel The Bubble genoemd. Ook mijn meeste vrienden en kennissen waren niet Frans.

Waar je ook woont, je zult nooit het alomvattende Frankrijk zien (tenzij je tot de gens de voyage behoort natuurlijk). Ik heb ondanks de vele uitnodigingen (dus daar lag het zeker niet aan) helaas vrij weinig gezien (Parijs, Marne La Vallée en Avignon met een dagtrip naar Marseille). Met twee weken zomervakantie en drie keer een week naar Nederland per jaar heb je gewoon te weinig vakantiedagen om echt lange weekendjes weg te gaan en de weekenden had ik ook wel gewoon nodig om uit te rusten.

Je zult ook nooit het gevoel hebben dat je alle aspecten van Frankrijk hebt gezien. Als je in La France profonde (het platteland) woont, ken je het stadsleven niet. Als je in Lille woont, weet je niet hoe men in de Bordeaux leeft. Overigens ben ik een stadsmens, dus als ik tijdens het hardlopen een oud dorpje tegenkwam, vond ik het wel fantastisch, maar besefte ik ook snel dat ik daar absoluut niet zou kunnen aarden. Maar waar je ook woont, je zult altijd maar een fragment zien alsof je vlak op een olifant staat en maar een stuk van een lichaamsdeel waarneemt.

Waar ik misschien nog wel meer profijt van zou kunnen hebben gehad, is het culturele, culinaire en trendy leven in Parijs. In Nederland was ik gefascineerd door deze stad op de één of andere manier maar op een gegeven moment ben je geen toerist meer. Je gaat  naar Parijs omdat je iets nodig hebt wat ze niet in je eigen Auchan hebben en niet meer om de mooie gebouwen en toeristische attracties. Je gaat het normaal vinden dat je langs de grote modemerken loopt en de mooie dingen ziet die je in Nederland alleen in de PC Hooftstraat vindt. En dan ga je niet meer naar de laatste tentoonstelling in Centre Pompidou of het Louvre. Dingen als theater en cinema zijn natuurlijk wel interessant, maar deed ik eerlijk gezegd in Nederland ook niet echt veel (museumbezoek overigens wel).

Naast het feit dat het gewoon veel geld kost (de museumjaarkaart bestaat hier helaas niet) had ik ook geen zin om altijd alleen te gaan aangezien ik meer van cultuur houd dan gemiddeld in mijn vriendenkring. Vrienden in een werkplek zoals de mijne zijn misschien nog wel kostbaarder dan elders. Mensen komen en gaan en op een gegeven moment merk je dat je minder moeite doet om contact te maken omdat ze toch weer weggaan. Overigens had ik ook te maken met het feit dat iedereen andere vrije dagen en werktijden heeft. Afspreken om dingen te doen is veel lastiger dan ik in Nederland gewend was.

De hierboven genoemde redenen gelden ook voor mijn culinaire leven hier; de meeste vrienden hadden geen geld om (duur) uit eten te gaan dus als men vraagt om hippe restaurants in Parijs moet ook ik het antwoord schuldig blijven. De bedrijfscatering is nou eenmaal niet altijd de typische Franse keuken en van echt (Frans) koken kwam het nooit (ook omdat ik maar twee electrische plaatjes en een aanrechtje van nog geen meter had en ‘s avonds altijd werkte). Wat trouwens ook opvallend is dat een brasserie hier met name een restaurant is, het grand café met een leestafel met tientallen tijdschriften en kranten à la Dudok bestaat hier haast niet volgens mij – pas in de laatste maand vond ik Le Fumoir.

Ik heb in die vijf jaar ook maar één nacht in Parijs doorgebracht (in de Duplex nabij de Arc de Triomphe). Het strenge deurbeleid (ik werd letterlijk “getolereerd” omdat ik met zeven leuke meiden voor de neus van de portier stond) en het feit dat je pas met de eerste RER rond 6 uur ’s ochtends terug naar huis kan zodat ik twee dagen moe zou zijn, zorgde ervoor dat het me niet echt trok om te gaan nachtbraken in Parijs.

Dus als ik het over zou mogen doen, had ik er misschien wel voor gekozen om in Parijs zelf te gaan wonen en/of te werken of slaapplekken moeten regelen zodat ik meer van het avond/nachtleven had kunnen profiteren. Ook een auto zou welkom zijn geweest. Maar het feit dat ik dat niet heb gedaan laat misschien wel zien dat het vooral intenties en dromen  waren in plaats van hoe ik daadwerkelijk mijn leven leid of zou willen leiden. Net als vlak na de vakantie denk je er altijd met nostalgie erop terug en vraag je je af of je er meer uit had moeten halen. Maar je weet dat je gewoon beperkt wordt in tijd, mogelijkheden en middelen.

Tot twee weken voor vertrek overheerste het enigszins teleurgestelde gevoel dat ik er véél meer uit had moeten halen en nog zoveel meer had moeten doen. Dat gevoel is nu wel weggeëbt, vooral nadat ik na vijf jaar nabij Parijs heb gewoond in de laatste week voor het eerst de Eiffeltoren heb beklommen (de wachttijd voor de trappen die niets voorstellen is maar twintig minuten!) en de stad van 300 meter hoogte met een mooie zonsondergang heb gezien. Je ziet waar je allemaal geweest bent en wat je hebt gedaan. Ik heb nu het idee dat er met die andere dingen die je niet hebt bezocht nog wat overblijft als ik als toerist terugkom.

Daarnaast is er een gevoel van trots en tevredenheid opgekomen, zoals over het feit dat ik nu kan zeggen dat ik in zes talen kan communiceren, drie keer bij de zestig meest als “outstanding” genoemde medewerkers heb behoord en tientallen gezinnen met kinderen met een levensbedreigende ziekte met het bezoek aan hèt pretpark als liefste wens heb mogen opgevangen voor Make A Wish Nederland (voorheen Doe Een Wens Stichting). En ik ben erg blij dat ik vele mensen heb leren kennen en vrienden heb gemaakt over heel Europa.

Is mijn droom uitgekomen? Jazeker, ik heb het toch maar mooi gedaan!

(Dit artikel is geschreven rond mijn terugkeer een jaar geleden. HeF kampte toen met softwareproblemen waardoor het een jaar op de plank heeft gelegen)