Zit ik een beetje te surfen, hangt ineens mijn broek op mijn knieën! Nee, niet omdat ik een nieuwe ‘ohlala-Paris’-achtige site heb ontdekt, maar omdat ik leer dat Sarkozy goedkeuring heeft gegeven aan de verkoop van een ontziltingsinstallatie aan het Lybië van Khadaffi. “Nou what?”, zul je zeggen. Het is ook niet het feit dat Frankrijk bevriende nazi’s naties aan een beetje zoet water wil helpen dat me met stomheid slaat. Nee, mijn broek zakt af van de áárd van de installatie. Het gaat namelijk om een nucleaire krachtcentrale. De eerste die ze daarzo hebben weten te bemachtigen. En je begrijpt dat het leveren van atoomenergie aan een dictator gelijk staat aan het overhandigen van een doorgeladen Fourtyfour Magnum (the most powerfull hand weapon in the world) aan een jongetje van acht met de voornaam Harry. Doemscenario’s. Maar waarom dan? Waarom geeft Frankrijk Lybië toegang tot radioactief materiaal en daarmee potentiële nucleaire wapens? Kan het iets te maken hebben met het feit dat Le Petit Nicolas vriendjes heeft in de nucleaire industrie? En dat hij daarom de wereld, Europa, maar net zo goed zijn eigen ‘Marianne’ in gevaar brengt met zo’n risicovolle deal? Ach, zaken gaan voor het meisje, nietwaar?