Mustapha Kessous is verslaggever bij de prestigieuze krant Le Monde. Maar al is hij dan opgegroeid in een keurige wijk van Parijs, hij is ook Moslim, arabier, buitenlander. En dat blijkt nog niet makkelijk. In een lang artikel verhaalt hij over hoe hij geen kamer kan huren (tot hij een blonde stoot regelt die tijdelijk zijn vriendin wil spelen), geweigerd wordt bij clubs en restaurants en door de politie om de haverklap op straat aangehouden en gefouilleerd. Iets wat zijn blanke vrienden welgeteld eh… nooit overkomt.

In de biografie van Miles Davis staat dat deze ooit voor de club waar hij werkte een sigaret stond te roken en door twee agenten werd gesommeerd door te lopen. Hij probeerde uit te leggen dat hij daar werkte en werd direct in elkaar getimmerd. Dat was in de jaren ’50 in de USA. Dit is nu, Parijs, 2009.

Het artikel van Mustapha Kessous heeft veel stof doen opwaaien. Het werpt een ontluisterend licht op de bevooroordeelde manier waarop wij naar buitenlanders kijken en iedereen met een kleurtje direct indelen in een bepaalde categorie.

Grappig ook dat er meteen allemaal mensen opstaan die met excuusverhalen komen. De mooiste vond ik wel van de journalist die ooit niet aangenomen werd bij Le Monde omdat Mustapha hem net voor was. “Mustapha mocht wel in dienst in het kader van de positieve discriminatie, dus die moet nu niet zeuren over discriminatie.” Zegt die ‘collega’. Alsof ze bij Le Monde de kolommen laten vullen door iemand die niet kan schrijven, puur omdat die arabier is. Zure druiven!