UPDATE! Dit artikel is uit 2006 en dus zeer verouderd. Betrokkene is al lang niet meer werkzaam bij een grote makelaar in Noord-Frankrijk onroerend goed (hij is nu zelfstandig makelaar in Frankrijk) en de negatieve berichten in dit artikel zijn dus niet per se van toepassing op zijn voormalige werkgever
Update 2: Omdat de persoon zelf (S. H.) inmiddels ook een stuk ouder en wijzer geworden zal zijn, heb ik ook zijn naam verwijderd.
In de zomer van 2005 jaar had ik al een vermoeden, dat ik echter niet kon bewijzen. Maar nu is het zeker: S. H. is een onbetrouwbaar sujet. Waarom ik dat zo zeker weet? Dat zit zo.
Zoals veel bezoekers weten, ben ik webmaster van huizensite Immogo. Deze site is er om particuliere kopers en verkopers bij elkaar te brengen. Dit betekent dat er geen makelaars op mogen adverteren én dat ik de gegevens van de verkopers niet aan makelaars verstrek. Óók niet als die makelaars beweren dat ze een koper hebben. Als ze volhouden dat ik het aan de verkoper verplicht ben een geïnteresseerde koper door te spelen, verzoek ik ze vriendelijk hun klanten dan maar het adres www.immogo.nl door te geven. Maar zó ver gaat hun loyaliteit tegenover de huizenzoekers nu ook weer niet.
S. H. weet dat Immogo alléén zaken doet met particulieren. Maar hij wil tóch de adresgegevens van de verkopers. Dus wat doet de gluiperd? Hij meet zich een particuliere identiteit aan en vraagt onder de naam M.J.M. Oude-Watering (moudewatering@yahoo.com) informatie over huizen op Immogo. Al de allereerste keer dat hij dit deed, rook ik lont. Er klopte iets niet met het mailtje. Maar omdat je niet iedereen kan wantrouwen, gaf ik hem toch de gegevens van de verkopers. Wel heb ik de naam Oude-Watering meteen even gegoogled (zo goed als onbestaand als familienaam). Verder vroeg ik de verkopers na een tijdje of mevrouw Oude-Watering nog contact had opgenomen. Daarbij formuleerde ik ook mijn twijfels omtrent haar identiteit. De verkopers zeiden toen meteen: Oude-Watering heeft niet gebeld, maar er reageerde wél een makelaar met een vaag verhaal dat hij van horen zeggen had dat ons huis te koop stond. Ene S. H..
Dit is natuurlijk geen bewijs. Het kon toeval zijn. Ik besloot het dan ook maar zo te laten, al schreef ik wel in een van mijn columns op Immogo dat ik Mevrouw Oude-Watering door had.
Bijna een jaar gebeurde er niks. Tot een maand geleden. Bingo! Twee mailtjes, van Margriet-Oude Watering en Jan-Kees Oude-Watering (Let op die streepjes… wie schrijft er nou zijn eigen naam fout?) met beiden hetzelfde mailadres: moudewatering@yahoo.com. Ze vroegen informatie over respectievelijk een luxe domaine van ruim een half miljoen en een boerderijtje van 120.000 euro. Ik rook mijn kans. Ik deed of mijn neus bloedde en gaf opnieuw gewoon de adressen van de verkopers. Maar dit keer belde ik de verkopers vooraf om uit te leggen hoe de vork in de steel zat. Dat ze waarschijnlijk niks meer van Oude-Watering zouden horen, maar dat ik wel nieuwsgierig was of er nog een makelaar zou bellen. Inmiddels heb ik bericht terug van beide verkopers. Het ging zoals ik voorspelde. Niks van Oude-Watering. Wel zijn ze allebei benaderd door ene S. H.
Extra amusant is deze ontmaskering in het licht van een mailtje dat ik kreeg op 15 maart 2005. Het ging over een advertentie van Immogo:
Beste Greg,
Ik zag onderstaande tekst bij toeval op marktplaats staan.
Relatief goedkoop, want de dure professionele makelaars staan buiten spel. Dat zal ze leren!
Van een professioneel tekstschrijver had ik eerlijk gezegd wel iets meer nuance verwacht. Dit lijkt meer op huilen met de wolven ter meerdere eer en glorie van de site Immogo. Vooral die bijzin dat zal ze leren klinkt nogal gefrustreerd. Vanwaar die rancune? Zou het niet objectiever zijn om ten opzichte van de goede makelaars – die écht bestaan en voor een redelijke prijs een uitstekende service verlenen – wat meer nuance aan te brengen?
Met vriendelijke groeten,
William van V.
Jammer, William. Ik neem zonder meer aan dat 7V.nl tot de goede makelaars behoort en heb inderdaad ook op de diverse fora alleen maar positieve verhalen over jullie gehoord. Maar ook bij jullie werken kennelijk mensen die het met de ethiek minder nauw nemen en die er niet voor terugdeinzen onder valse voorwendselen achter de adresgegevens van particuliere verkopers te komen. Als ik koper of verkoper was, zou ik in ieder geval uit de buurt blijven van S. H.. Want wat heb je nou aan een onbetrouwbare makelaar?
UPDATE 18 Juni 2008: S. H. duikt weer op, en wel als eigenaar van een eigen makelaardij met een fraaie site waar hij onder meer schrijft: “Het is belangrijk te weten of de makelaar officieel erkend is en dus in het bezit is van een eigen carte professionnelle. Dit is de enige legale manier om als makelaar aan de slag te mogen in Frankrijk. Werken zonder carte professionnelle is strafbaar in Frankrijk en kan tot meerdere jaren gevangenisstraf leiden. Het volstaat daarbij niet om iemand te kennen met een carte professionnelle en deze te gebruiken.”
Kennelijk is S. er dus intussen in geslaagd een Carte Professionelle te bemachtigen. Hij heeft zijn oude baas dus niet meer nodig en kan gewoon zelfstandig werken.
De verhalen op de nieuwe site klinken allemaal reuze professioneel en betrouwbaar. Nog een citaat: “Daarnaast is [naam] continu bezig de kennis binnen de organisatie en die van haar medewerkers te vergroten.” Ik hoop voor de klanten van dit nieuwe bedrijf dat ook H. zelf inmiddels zijn morele waarden op een hoger plan heeft weten te tillen. In dat geval wens ik hem veel succes.