Waarom ik als Francofiel niet in Frankrijk woon, wordt mij menigmaal gevraagd. Nu zijn daar meerdere redenen voor. Eén van de belangrijkste: Frankrijk heeft zo verschrikkelijk veel fantastisch mooie plekken, dat ik me niet aan eentje daarvan wil binden.
Voor het geval ik toch voor één van die plekken mocht bezwijken, heeft good old Wim Bavelaar me de lust daartoe wel ontnomen. Echt oud worden in Frankrijk is namelijk zo leuk nog niet. Franse bejaardenhuizen kennen namelijk weinig privacy, zijn smerig en kampen met gebrek aan personeel. Bovendien mag je nu dan een redelijk mondje Frans spreken, als de leeftijd echt opspeelt, schijnt de kennis van een tweede taal toch weg te zakken. En een beroep op de Nederlandse AWBZ voor de kosten van zorg in Frankrijk kun je tegenwoordig ook al vergeten.
Maar er gloort hoop. Leve de Marpa! Dat is een complex ouderenwoningen waar je gewoon je eigen bedoeninkje nog hebt. Wil je op je zelf eten, dan kook je zelf, heb je zin om voor de buren te koken, dan schuif je gewoon aan in de keuken van het restaurant. Bovendien word je op je oude nog gewaardeerd ook, want dankzij jouw aanwezigheid vinden de dokter en de fysiotherapeut het de moeite om te blijven.
Goed, een marpa dus. Da’s turbotaal voor een Maison daccueil rurale pour personnes âgées. Nee, die afko kom je bij Bavelaar, wiens boek La Maison toch de bijbel is voor Nederlandse immigranten in Frankrijk, niet tegen. Maar wij Nederlanders hebben er een prima vertaling voor. Een woonzorgcomplex wordt hier immers standaard aangeduid als een wozoco…