VERZAMELING VAN VERHALEN EN VERHAALTJES

Onder deze kop komen alle persoonlijke ontboezemingen met veel couleur locale terecht. Hier liever geen discussies, alleen verhalen. Wil iedereen zijn verhaaltjes even uit de andere logjes knippen en hier in een nieuwe reactie plakken? Dan komt tenminste je eigen naam er bij te staan. Bedankt.

27 reacties op “VERZAMELING VAN VERHALEN EN VERHAALTJES

  1. Jammer genoeg ben ik niet in het gelukkige bezit van onroerend goed in Frankrijk. Mijn oude buren echter wel en die vertoeven er de helft van de tijd. Bij hun huis 2 grote hangars en diverse schuurtjes. Een ervan nog steeds in gebruik door de oude boer die ernaast woont, voor zijn konijnen. Buurmeisje mag een konijn uitzoeken en wijst er een aan met een hoge aaibaarheidsfactor. Het beestje liet zich moeilijk vangen, dus de boer komt op een later tijdstip terug, wanneer het wat rustiger is. En overhandigt haar vervolgens het konijn, maar niet in een doos met hooi, maar in het plastic en gevild…….Hete tranen!!

  2. We hebben een heel tijdelijk huisdier. In de keuken vinden we een klein muisje dat niet bepaald erg levenslustig is. De kinderen proberen hem op te lappen, maar helaas. Het beestje lijkt dood en er wordt een begrafenis op touw gezet… Maar, nèt voor hij de grond in gaat, blijkt hij nog te ademen. Opnieuw worden alle goede zorgen er op losgelaten en in de supermarkt halen we zelfs hamstervoer…. Dat vast ook wel goed is voor muizen? Helaas, die avond gaat Alliam (zoals hij inmiddels heet) alsnog dood en wordt met gepaste eer in de open haard gecremeerd….. 😉

  3. Konijnen…daar heb ik ook nog een leuke over. December 2002, we zijn in frankrijk omdat we, voor we besluiten te verhuizen, ook winter mee willen maken. We vieren hier kerst en oud en nieuw. De laatste dag dat we hier zijn, begin januari, is het prachtig weer, zo’n prachtige heldere winterochtend, strakblauwe lucht…..De ideale gelegenheid om foto’s te maken…….maar ook de ideale gelegenheid om te jagen. Jorgen loopt natuurlijk op de jagers af om een babbeltje te maken, ik blijf bij de kinderen en de honden, want ik heb zomaar het idee dat de jagers niet blij zijn met onze honden. Enfin, ik zie jorgen babbelen, veel gebaren en zo en ik zeg nog tegen onze kinderen: “kijk, zo gaat dat nou in frankrijk, je moet heel vele met je handen en je lichaam praten, dat doen de fransen ook” IK ben nog niet klaar met deze zin of ik zie 1 van de jagers in zijn broek grijpen, dochter (7) mam is dat ook praten? IK wil net een hele uitleg gaan geven, mijn hersenen draaien op volle toeren……………komt zijn hand weer uit zijn broek…………..oje hoe ga ik dit aan mijn kinderen uitleggen?……………..en wat komt er uit ………………………….. een dood konijn, lekker om te villen en dan te eten. Tja, jorgen loopt terug naar ons met een brede grijns op zijn gezicht………..die ga ik villen. Ja hoor schat, natuurlijk schat.
    Dood konijn ingepakt en in de koelbox, want ja we gingen weer naar NL. Terug in NL in de schuur gehangen……Ja, marjan hij moet een dag of 3 besterven. Het vriest……….Ja, marjan als hij bevroren is kan ik hem niet villen……..Enfin 2 weken later kom ik in de schuur ……….wat een stank……….We waren het konijn compleet vergeten en het vroor niet meer dus…..nou ja ik zal niet details treden, hij is geëindigd in de groenbak.

  4. Vandaag hebben we ons eerste kinderverjaardagspartijtje gehad. IK moet zeggen, het wsa een groot succes, vooral het koffiedrinken met de ouders vooraf en het rosé drinken met dezelfde ouders achteraf had zo zijn charme. Wat wil nl. het geval…er heeft een leraar ontslag genomen en die wordt directeur op een ander schooltje 7 dorpen verderop, ojee, ojee, hoe kan die man dat nu. Het commentaar hierop …… want ze vinden dus echt dat die man hun kinderen in de steek laat terwijl de vriendinnetjes van mijn dochter (incluis mijn dochter) naar CM1 gaan en een andere leraar krijgen. Morgenavond is er dus het afscheidsfeest van die beste man en ze hebben een boom gekocht omdat ie pas verhuisd is en ook nog binnenkort vader wordt.
    Maar…en nu komt het mijn man is morgen in Parijs dus ik moet alleen met 3 kinderen komen tja en dat vinden ze toch wel erg zielig voor mij, dus ik verwacht morgenavond volledig beschermd te worden door de vaders van de vriendinnetjes van mijn dochter…ik houd jullie op de hoogte.

  5. Nog een aaah…. verhaal. Ik heb onlangs mijn eerste jubileum op het werk gehaald, 5 jaar in dienst, en ik had onder andere een weekend in een bungalowpark aangeboden gekregen.*
    Mijn jongste van 6 vroeg , heel begaan met me, : “Hadden ze dan medelijden met je, mam? ”
    Mijn bazin stond erbij, en p*ste bijna in haar broek.
    * alsof ik daar nog behoefte aan heb met een huisje in Frankrijk, hahaha 😉

  6. Kom net thuis van het afscheidsfeestje van de leraar, was geweldig, erg lekkere cider, zelfgemaakt en behoorlijk sterk, dus het verhaal moet nog even op zich laten wachten…wil jullie al wel 1 ding meegeven om over na te denken: het fenomeen: knuffelbuitenlander
    Trusten
    marjan

  7. La Poste (1)
    Eén van onze eerste klussen in Frankrijk was het plaatsen van een brievenbus. Hoewel de post keurig werd bezorgd (ofwel op het terras gedeponeerd) leek het ons niet raadzaam om de post al te langdurig bloot te stellen aan de grillen van moeder natuur.
    De brievenbus was snel gekocht. Een gele want een groene zou misschien niet zo opvallen tussen al dat groen. En een sokkel om de brievenbus te kunnen plaatsen buiten het hek zodat de post ook bezorgd zou kunnen worden tijdens onze afwezigheid.
    In onze onnozelheid kochten we tevens een stevige schop om de sokkel de grond in te helpen. Dat was natuurlijk niet zo slim, want de bodem bestond uit stevige stenen. Dus terug naar de winkel voor een pikhouweel. Na een klein uurtje stond de brievenbus dan verstevigd met wat snelbeton te pronken voor het hek.
    Keurig een naambordje er op gedaan. En nu maar afwachten of de ‘facteur’ hem zou gaan benutten.
    In de brievenbus zat nl. een briefje dat je de brievenbus moest laten goedkeuren……………. Nu lezen wij prima Frans, maar op zo’n moment dus even niet, want da’s allemaal veel te lastig.
    Gewoon afwachten lost alles op is onze ervaring. En ja hoor de volgende dag stopte het bekende gele autootje voor de brievenbus. Niet omdat we post hadden maar omdat nieuwe gele brievenbussen een trekpleister vormen, zeker als er van die ‘rare’ namen op staan.
    Nadat de postbode nog even gevraagd had of er alleen post bezorgd moest worden vóór die twee namen op de brievenbus en wij daar bevestigend op hadden geantwoord kwam het notitieboekje tevoorschijn en werden wij keurig ingeschreven.
    Brievenbus geaccepteerd.
    De meeste post laten wij bezorgen in Nederland, dus veel zou de postbode niet in de brievenbus hoeven te stoppen. Toch waren we wel bezorgd dat onze brievenbus zou uitpuilen met reclamefolders als we 3 maanden wegbleven. Onze angst bleek ongegrond. Alleen geadresseerde post was bezorgd. Géén reclamefolder te zien. Als we er zijn krijgen we ze wel.
    Hek open: wel reclame, hek dicht: geen reclame.
    En we hebben niets gevraagd. Wat een service!

  8. Wij hebben alleen een gleuf in de deur en geen brievenbus(nog steeds niet) en de eerste de beste keer dat “madamme LaPoste” zoals we haar hebben gedoopt, langskwam vroeg ze of wij de nieuwe proprietaires waren en werden wij in haar kleine boekje bijgeschreven. perfect geregelt die post, zeker als je bedenkt dat er (bij ons) nergens huisnummers bestaan 😉

  9. Krek
    kan je ook een ” daily chat” maken. zo een die je elke dag opnieuw aanmaakt, dan hoef je niet elke keer weer een onderwerp te bedenken, zeker als het toch nergens over gaat 😉

  10. Goed idee. Dit soort discussies kun je overigens beter voeren in het metalogje over het loggen op hollandais.web-log.
    Is zo zonder van de verhalen.

  11. Gisteravond iets na achten arriveerde ik in de feestzaal van het dorp met mijn 3 kinderen. En daar stonden ze allemaal al te wachten. Een stuk of 6 vaders met hun kinderen. Ze hadden gedacht, we wachten de familie Slings maar even op anders moet ze alleen met kinderen naar binnen. Eerst de kinderen allemaal kus, is een heel werk als je bedenkt dat ze er allemaal minstens 3 hebben. Toen alle vaders, met alle égards van red je het wel alleen, heb je hulp nodig, hoe gaat het met jorgen in parijs etc, etc. tot de bekende 4 kussen. Om half 9 kon ik eindelijk naar binnen en daar zaten de moeders te wachten, dus die moesten ook uitgebreid begroet worden, weer dezelfde vragen, 4 kussen. De leraren: wat fijn dat je toch gekomen bent, terwijl jorgen er niet is.
    Hou wel even in je achterhoofd het ging dus om het afscheid van de leraar…Toen werd het even erg saai, film van een uur over de leraar, foto’s ellenlange toespraak van de burgemeester, de directeur van de school, de andere leerkrachten, voorzitter van OGEC, voorzitter van de APEL, liedje van de kinderen (was wel heel erg leuk), toespraak van de vertrekkende leraar en toen hadden we het wel gehad, en daarna………………………tja toen kwam de cider, erg sterk, zelf gemaakt en erg lekker.
    Om half 11 vond ik het wel tijd om naar huis te gaan, de jongste is 4 en was inmiddels doodmoe. Maar je bent niet zomaar weg het duurde even voor ik iedereen gedag had gezegd, prettige vakantie gewenst, etc…het was bijna 11 uur toen ik thuiskwam, kinderen op bed gelegd, en zelf ook naar bed gegaan, ik moet zeggen, heerlijk geslapen.

  12. De knuffelbuitenlander
    In Nederland heeft men een hond of een kat, zo niet in Marigné-Peuton, Frankrijk. Hier hebben ze een kudde knuffelbuitenlanders, nl de familie Slings.
    Hoe is dat zo gekomen? Wel, wij zijn hier een jaar geleden komen wonen en naar ons idee inmiddels aardig geïntegreerd. We zijn gewaardeerde gasten op de dorps-en schoolfeesten. Jorgen doet dan een uurtje of 2 de bar en ik help met de vaat. Ze zijn hier op de campagne nog niet echt geëmancipeerd, want op ons voorstel om mij achter de bar te zetten en Jorgen de vaat te laten doen, werd met afschuw gereageerd. We hebben dan ook besloten om ons wat dat betreft maar aan te passen, want ik ouwehoer ook niet zoveel als Jorgen, wat maakt dat hij beter de bar kan blijven doen.
    Maar op terug te komen op het fenomeen knuffelbuitenlander. Ik heb geconstateerd dat de mensen er trots op zijn als ze ons kennen. En ze scheppen op tegenover elkaar wie nu eigenlijk op meest vriendschappelijke voet met ons staan, als wij gedag gezegd worden door een autochtoon, wordt er wel gekeken of alle aanwezigen wel zien hoe vriendschappelijk en warm dat gaat. Als ze dan over ons praten wordt er goedkeurend naar ons geknikt, een beetje zoals wij dat doen naar onze honden als we het over ze hebben.

  13. Je bent dus eigenlijk de troetelturken van jullie streek. Nou, dat is allicht een stuk lekkerder dan wanneer je met de nek aangekeken wordt. Het ligt er denk ik ook aan hoe je je op stelt. Wil je echt integreren? Doe je mee met activiteiten? Leer je de taal? Wil je je aanpassen? Wat dat laatste betreft lijkt me voor jou de keuze voor de vaat in plaats van de bar een groot offer, waarvan ik hoop dat ze het op prijs stellen.

  14. Krek, dan vind ik knuffelbuitenlander een stuk vriendelijker klinken. Het is wel erg lachen als je de boer van het land om ons heen heel trots hoort vertellen aan een andere boer, vader van een vriendinnetje van Maaike, heel trots hoort vertellen hoe goed “mes hollandais” het doen. Waar de vader van het vriendinnetje vervolgens weer over heen gaat door te vertellen dat het toch wel zijn dochter is die bevriend is met de hollandais en dat die dochter ook met de dochter van…op basketbal zit, wat weer georganiseerd wordt door de vrouw van……..etc, etc. Snap jij het nog ?

  15. Kortom buitenlanders zijn hier nog erg bijzonder.
    Krek, jij hebt geen idee wat een lol je kunt hebben als je met 5 franse vrouwen staat af te wassen en je komt er geen van allen uit hoe je nu die verdomde vaatwasser aan moet zetten………..is trouwens uiteindelijk wel gelukt.

  16. Hoho,
    Denk je dat ik hier nog niet met de vaatwasser van de Salles des Fêtes heb geworsteld? Ondanks een uitleg van de Burgemeester zelve wilde het niet lukken en hebben we de glazen van de buvette de hele dag met de hand staan doen.
    Zal binnenkort wel eens een verslag op krek.nl zetten van de gecombineerde Puces/Kermesse/Repas Champêtre die ik als lid van de ouderraad mee hielp organiseren. Ze hebben mij trouwens op onnavolgbare wijze in de rol van Vice-Président van de Association des Parents d’Eleves gemanoevreerd, wat betekent dat iedereen alles aan mij mag delegeren. Hadden ze me factotum genoemd, was het ook een passende naam geweest. Maar je moet er iets voor over hebben om geadopteerd te worden. Het gaat ons zeker niet zo makkelijk af als jullie. En dat terwijl wij toch ook twee beeldjes van kinderen hebben, die inmiddels Franser zijn dan de Fransen. Colette zegt zelfs: “chfai y féire” in plaats van “Je vais le faire”, dus ze wordt al een echt Bressaans besje.

  17. Het gasfornuis.
    Kerstmis 2002. We zouden een weekje doorbrengen in ons Frans huisje. Dat was nog niet helemaal ingericht want we hadden er in september pas voor het eerst twee weken doorgebracht. Toen hadden we gebarbecued en op een elektrisch tweepittertje gekookt, maar daar was het nu een beetje te laat voor.
    We zouden ons nu een heus gasfornuis aanschaffen. We hadden hele mooie gezien voor niet al te veel geld met een deurtje waarachter je de butagasfles kon verstoppen.
    Maar we hadden maar een weekje en dan ook nog die kerstdag erin…………
    Op de heenweg stopten we bij de winkel en bestelden het gasfornuis. Op de vraag of het apparaat nog vóór de kerst bezorgd kon worden werd bevestigend geantwoord. Ons gasfornuis zou op 24 december ’s middags bezorgd worden.
    Toen om een uur of half vijf nog niets bezorgd was werden we toch een beetje zenuwachtig. In Nederland stopt het economisch leven de dag voor kerst immers zo rond een uur of vier.
    Dus belden wij de winkel. Daar werd gewoon opgenomen en het klonk aan de andere klant van de lijn erg druk. Een vriendelijke mevrouw keek onze gegevens na en zei : “De bezorger moet onderweg zijn hoor, hij zal zo wel komen”.
    En inderdaad een kleine twintig minuten later kwam de bestelauto ons erf opgehobbeld. Een vriendelijke jongeman bracht het fornuis naar binnen, haalde de verpakking eraf en zette het op de plaats. De lege verpakking werd keurig meegenomen.
    Na betaling van de restsom zei ik nog even dat we al ongerust waren omdat in Nederland na vier uur geen winkel meer open zou zijn de dag voor kerst.
    Hij begon te grijnzen en zei vrolijk dat hij nog tot een uur of acht door moest en met een klein schouderophalen volgde “Ah c’est la France”. Na ons prettige feestdagen te hebben gewenst hobbelde hij vervolgens ons erf weer af.

  18. Tig jaren geleden zit ik met een vriendin in een bus, ergens in Frankrijk (zo lang geleden, ik weet niet eens meer waar).
    Tegenover ons 2 oude dames die op hun praatstoel zaten en die het kennelijk leuk vonden de reistijd te bekorten door ons wat uit te horen. Ach, wij vonden het een goede oefening voor ons Frans en je ziet ze toch nooit terug.
    Opeens roept mijn vriendin, terwijl ze naar buiten wijst: Kijk! Allemaal Hollandse koeien! Jeetje! Wat veel koeien! De stemming aan de overkant “bevroor” datzelfde moment en de dames hebben ons geen blik meer gegund. Pas lang nadat wij waren uitgestapt, beseften wij, dat zij natuurlijk “couilles” hebben verstaan. Ik moest hier gister opeens weer aan denken, toen ik een demonstrant hoorde roepen: “Mamere, tu as des couilles!”

  19. Mijn ondertekening van de oproep van Krek namens Chantal moet ik misschien nader uitleggen:
    In 1978? 1979? was ik monitrice in een soort van vakantiekolonie in België. Het was in Ghlin, klein plaatsje in de buurt van Mons, waar wij (zo’n 13 moniteurs, overal vandaan) werden geacht de kinderen uit het dorp bezig te houden, die niet op vakantie konden. (het hele dorp dus).
    Het was mijn eerste aanraking met een uitgebreide groep allochtonen. Italianen, Marokkanen, Algerijnen, Senegalezen, noem maar op.
    Tijdens een sessie hadden we tekenpapier en stiften uitgedeeld. Een meisje (Ivoorkust, geloof ik) had mij getekend “met geel haar”. Op mijn opmerking dat ze mijn naam er dan ook maar onder moest zetten schreef ze vervolgens in koeieletters “Dine-le-coeur”.
    Ik Koester de tekening nog steeds…..

  20. Ik zoek ‘m vanmiddag op.
    Eerst lekker met de hond naar het strand.
    Dat mag tot 9 uur (Wassenaarse slag)

  21. Het wonen in een klein dorp, wat zeg ik, een heel erg klein dorp van zo’n 50 inwoners, heeft zo z’n charmes. Kennissen van mij , Kees en Jannie, hebben een huis gekocht aan de rand van het dorp, zij hebben de charmes van het dorp onlangs ondervonden.
    Het contact met de dorpsbewoners verloopt zeer voorspoedig, ondanks dat Kees en Jannie de franse taal minder goed beheersen. Op een heel warme namiddag komt een uitnodiging om, om circa 18.00 uur, een aperitief te komen drinken. Dit wordt door Kees en Jannie heel goed begrepen, mede vanwege het bijbehorende gebaar, zogenaamd een glas aan de mond zetten.
    Jean-Pierre en Agnes zijn blij dat de uitnodiging zo goed overkomt, Kees en Jannie heel erg blij omdat de acceptatie zo goed verloopt… zie je wel het valt best wel mee, ze zijn echt aardig!
    Eenmaal binnen komt de fles op tafel: er wordt een aperitiefje geschonken, de stemming stijgt, de tijd schrijdt voort en de fles raakt leeg. Zo tegen een uur of kwart voor acht, slaat de stemming bij Jean-Pierre en Agnes een heel klein beetje om: maar ze blijven beleefd en schenken nog maar eens in. Agnes is intussen druk bezig in de keuken, terwijl Jean-Pierre de gasten bezighoud. Kees en Jannie merken wel dat er iets is, ze voelen iets maar kunnen er niet de vinger op leggen, komt natuurlijk ook omdat zij de franse taal minder goed beheersen en dat hun ‘voelsprieten’ waarschijnlijk niet op scherp stonden vanwege de alcohol. Tot grote verrassing van Kees en Jannie wordt hen gevraagd of zij soms willen blijven eten. Kees en Jannie zijn zeer verguld met de uitnodiging en accepteren deze. Ja, ja we willen graag blijven eten…
    Ze zeggen tegen elkaar: “Tjonge, dat is toch wel erg aardig he? We kennen Jean-Pierre en Agnes eigenlijk nauwelijks en worden nú al uitgenodigd voor het avondeten.” Later vertelden Kees en Jannie mij, dat ze dachten dat zij misschien te lang waren blijven plakken en dat daardoor de stemming werd beinvloed.
    Jannie vond – achteraf beschouwd – Agnes een beetje stug doen. Maar goed, die vrouw heeft ook de hele dag gewerkt, ze zal wel moe wezen en mijn hulp sloeg ze ook af!
    En zo moeilijk was het nu ook weer niet, we kregen stokbrood en salade, maar geen aardappelen en groenten. Nou ja en echt honger hadden we niet want we hadden zelf snacks en metworst meegenomen. Na het eten kregen we een kopje koffie en dat was zo toevallig want Kees had mij net zachtjes laten weten dat hij wel trek had in een kopje koffie. Intussen liep het al aardig naar het midden-nachtelijk uur en werd het toch echt tijd om op te stappen.
    Zowel Kees als Jannie lieten mij weten dat het afscheid zo hartelijk was: 4 zoenen op z’n frans dus en twee zwaaienden dorpsgenoten in de deuropening. Wat wel vreemd was dat de franse buren zich een paar dagen niet lieten zien en daarna vooral op afstand terugzwaaiden…
    De moraal van dit echt gebeurde verhaal?
    Als je uitgenodigd wordt voor een aperitief is het echt niet de bedoeling dat je blijft eten, tenzij je daar nadrukkelijk voor wordt uitgenodigd.

  22. Bonjour
    Alweer bijna 3 jaar woon ik als Nederlander met vrouw (een Française) en zoon (zowel het één als het ander) in Frankrijk.
    Niets te klagen. Het leven is goed is Frankrijk. Wij wonen in de Essonne op nog geen 30 km van Parijs en toch al helemaal ‘buiten’.
    Ik heb een vraag aan een ieder die er ervaring mee heeft : wij proberen onze zoon 2-talig op te voeden. Thuis praat ik alleen Nederlands terwijl mijn vrouw 100% Frans spreekt. Onze hoop was dat onze zoon (hij is nu 4,5 jaar) automatisch beide talen zou spreken. Helaas is dat niet zo. Hij begrijpt heel goed dat ik Frans uitstekend begrijp, dus waarom zoveel moeite doen?
    Hebben jullie tips ? Misschien wonen er nog meer Nederlandse kinderen in de buurt, waaraan onze knul zich kan optrekken ?
    Bedankt voor de input
    Groeten
    Michael

  23. Beste Michael,
    Kun jij natuurlijk niet weten, maar dit onderwerp is een beetje in het verdomhoekje terecht gekomen. Moet je maar kijken, de laatste reactie vóór jou was van 6 augustus. Ik zal je vraag dus verplaatsen naar een nieuw —INFO-PUNT—, waar je allicht meer aandacht en dus antwoord krijgt. Zie de lijst links.
    Vr.gr. Krek.

  24. HOI,
    ik heb een aanzoek, kunnen jullie mischien op jullie site een pagina maken die een kleine beschijving geeft over een werk woord duz als je het werk woord faire neemt, dan stam/hij.zij/jullie etc.. en wat het betekend etc.
    of maby bestaat er al een site vam
    greets my

  25. Ik stelde in september 2005 een vraag inzake ‘uitstervende’ dorpen omdat de regionale pers een groot artikel plaatste over het zeldzame verschijnsel van de groei van ons regio-dorp, St-Gervais d’Auvergne. Dat dorp (men spreekt natuurlijk van een ‘ville’) is het sociale centrum van een groep van 11 gemeenten, sommigen niet groter dan 200 inwoners: de ‘Coeur de Combrailles’, totaal ongeveer 4500 mensen in een gebied met een bevolkingsdichtheid die royaal beneden de 20 per vierkante kilometer ligt (wij wonen overigens in Sauret-Besserve, krap 190 inwoners, geen winkels, alleen een auberge waar je ook je krantje en gasflessen kunt kopen; het dorpsschooltje is al jaren dicht. Men richtte zich altijd op St-Gervais wat de winkels betreft).
    Zelf telt de gemeente St-Gervais 1200 zielen.
    Toen wij hier bezig waren ons huis te bouwen, in 2001/2002, zag het er naar uit dat ook St-Gervais de bekende langzame dood aan het sterven was: verschillende winkelpanden stonden opzichtig leeg en het straatbeeld maakte een wat verlopen indruk. Jullie kennen het verschijnsel. De bejaarde eigenaar van de quincaillerie hield ermee op, de kledingzaak die alleen in bloemetjesjurken voor oude dames deed, stond al jaren te koop. Een van de twee pharmacies sloot de deuren. En begin dit jaar (2005) hield een van de twee dorpsslagers ermee op wegens ziekte.
    Toch zijn er in het voorjaar en de zomer van 2005 vier winkels geopend of overgenomen en fris doorgestart: de bloemetjesjurken-winkel is nu een aardige kledingzaak gerund door een jonge eigenaresse, het leegstaande pand ernaast is nu een nette schoenen/cadeauwinkel, het hoeden-atelier vestigde zich in het pand van de voormalige pharmacie, en er kwam een internetcafé annex computerwinkel (pal naast het hoofdpostkantoor met de telefooncentrale, dus naar ik aanneem met bloedsnel ADSL; moet ik nog proberen). Begin 2005 opende een nieuwe Contrôle Technique (APK-station) de deuren, een nieuw zelfbedienings-tankstation naast de Shopi-supermarkt staat op stapel en de bestrating in het centrum is grondig onderhanden genomen en opgeknapt. De SHOPI zelf kreeg een flinke facelift en verbeterde het assortiment, met meer regionale producten en biologisch geteelde groenten. Twee piepkleine noodlijdende Petit Casino’s die in de hoofdstraat naast elkaar wegkwijnden (blijkbaar na een boedelscheiding gesplitst) werden weer samengevoegd en opgefrist. Een vief echtpaar nam twee jaar geleden de quincaillerie over en breidde het assortiment drastisch uit, het is nu een van de weinig dealers van het oude merk Manufrance en je kunt er voor de gekste dingen terecht.
    In diezelfde periode, 2002, bouwde St-Gervais een grote veemarkthal die tevens dienst doet als evenementengebouw, met een goed geëquipeerd amfitheater voor 400 personen, vergaderruimten en een restaurantruimte waar je met 150 mensen kunt eten. Het bestuur van de Communauté des Communes zetelt daar nu en we hebben er al diverse grote foires, concerten en voorstellingen mogen meemaken. De aloude Foire des Charolais, die voorheen in de open lucht werd gehouden, is in die paar jaar gegroeid tot de achtste qua grootte in Frankrijk; de Foire Bio trekt exposanten en publiek vanuit de hele Auvergne en Limousin.
    St-Gervais beschikt onder meer over: twee banken (waaronder een modern CA-kantoor), kantonaal hoofdpostkantoor, de Shopi supermarkt, de Petit Casino, voornoemde hoedenatelier, kledingzaak, schoenenwinkel, internetcafé, een goed van leesvoer voorziene Presse/Tabac, een slager, drie bakkers, drie kappers, een quincaillerie, een elektriciteitszaak, een visartikelenwinkel, drie garages waarvan eentje met tankstation, een bloemenzaak annex kwekerij, meerdere verzekeringskantoren, een makelaarskantoor, acht eetgelegenheden/café’s, twee zeer behoorlijke hotels, een porcelein-atelier, een pharmacie, een kaaswinkel, een antiekzaak/brocante, een speciaalzaak in landbouwmachines, een blanchisserie (stomerij)… plus natuurlijk alle kleine bouw- en klusbedrijven (metselaars, stucadoors, timmerbedrijven, loodgieters etc.) die je in zo’n omgeving met veel renovatiewerk pleegt aan te treffen. Er is ook een bouwmaterialenhandel die zich vooral richt op de professionals, en een handel in landbouwspullen die parttime open is. Verder een zeer decente bibliotheek waar je voor minder dan tien euro per jaar lid van kunt zijn, een vestiging van de belastingdienst en een actief Office de Tourisme. Uiteraard zit er ook een notariskantoor, meerdere artsen (drie), twee tandartsen, een fysiotherapeut en een dierenartspraktijk.
    Deze petite ville heeft behalve een basisschool ook een collège, dat is heel belangrijk, want vanuit de wijde omgeving gaan er dus kinderen naar school. Bovendien zit er een Lycée Agricole, met de enige speciaal-opleiding voor alles wat met hondentraining en -fokken te maken heeft van heel Frankrijk. Als je professioneel hondenfokker wilt worden, hondentrainer of beveiligingsbeambte met een politiehond, moet je per se je opleiding volgen in St-Gervais, waar een flink bemeten internaat staat. Zelfs het spoorwegstation (enkelspoor, driemaal daags een TER naar Clermont-Ferrand) staat in het spoorboekje aangeduid als ‘St-Gervais Lycée’.
    De regionale functie brengt met zich mee dat ook clubjes als de ‘Société Mixte d’Aménagement et de Développement des Combrailles’ (SMADC) in St-Gervais hun hoofdkantoor(tje) hebben (de SMADC bestiert van daaruit de hele Combrailles, een gebied van 2500 vierkante kilometer met krap 50.000 inwoners, die ze helpen bij het verkrijgen van subsidies, distributie van tafeltje-dekje maaltijden voor ouderen, en meer van zulke dingen). Zelfs EDF heeft er een regionaal kantoor, waarschijnlijk vanwege een nabij gelegen stuwdam met waterkrachtcentrale.
    De ‘Coeur de Combrailles’ ligt voldoende ver van de grote steden, zodat de lokale winkeliers daar niet te veel concurrentie van ondervinden. En natuurlijk catert dit ministadje niet alleen voor die twaalfhonderd eigen inwoners maar ook voor de rest van de 4500 mensen die in het kanton wonen. De meesten van hen werken in de omgeving en niet in de grote stad (de twee grootste werkgevers in de wijdere omgeving net buiten het kanton zijn een Rockwool-fabriek en een kleine staalfabriek, en verder is de agrarische sector erg belangrijk).
    Ga je dichter naar de grote stad (Clermont-F. bijvoorbeeld), dan zie je dat de dorpen die daar dicht omheen liggen veel minder voorzieningen hebben dan hier bij ons. De winkels daar zijn systematisch weggeconcurreerd door de hypers van de grote stad.
    Een andere reden kan zijn dat de bevolking nog niet voor een belangrijk deel bestaat uit tweede-huiseigenaren. Als er daar te veel van zijn is er in de wintermaanden niet genoeg klandizie om de winkels rendabel open te houden.
    Moraal: verder van de stad is niet per se slecht voor het voorzieningenniveau.