Ik heb een gelukige jeugd gehad. Dat wil zeggen, wij kwamen thuis niks te kort. Een of twee keer in de week vlees (woensdag gehaktdag) en bijna elk jaar op vakantie. Eerst naar een huisje in Sint Maartenszee en later naar een naturistencamping aan de Atlantische kust. Op één jaar na. Toen kwam er een nieuw bankstel.

Mijn vader werkte in een drukkerij, in ploegendienst. Tussendoor sliep hij of zat hij op de bank te lezen en te roken. Mijn moeder werkte ook, als naaister bij een bedrijf dat zonneschermen verkocht. Alleen heetten die toen nog ‘markiezen’. Mijn moeder kon niet goed stilzitten. Die was dan ook altijd in de weer met lapjes stof (couponnetjes), voor een prikkie opgeduikeld op de markt. Ze naaide voor het gezin, voor de hele familie en soms zelfs voor onze schoolvriendjes.

Zo weet ik nog goed dat ik op mijn 12e naar school gestuurd werd in een nauwsluitend blauw jump suit van stretch stof met voorop een grote rits met een ring er aan en een witte lakriem er om heen. Dat was dan ook in de tijd van Tee-Set (She likes Weeds), The Sweet (Co-Co) en Middle of the Road (Chirpy Chirpy Cheep Cheep!). Dus hartstikke hip. Al liep ik wel glad voor gek natuurlijk, want ik was maar een gewoon jongetje. Ik werd dan ook erg geplaagd. Totdat mijn klasgenootje Tonny Does nét zo’n hip pak kreeg. Met witte lakriem. Toen was het plagen ineens afgelopen. Niet zo vreemd, want Tonny had al een snor.

Hoe dan ook lag ons huis altijd vol met lapjes en naaibladen, zoals de Burda en de Ariadne. Mijn moeder ging zelfs helemaal naar Amsterdam om daar in het hoofdkantoor van de uitgeverij patronen te kopen. Die werden dan op tafel gespreid en met een ingenieus raderwieltje doorprikt om het patroon op de stof te krijgen. Ook had ze een fantastisch apparaat met talkpoeder en een blaasbalgje. De passend klant moest dan op een keukenstoel een langzaam rondje draaien om de talkstreeppufjes te ontvangen. Zo onstond een volmaakt rechte streep die de zoom markeerde. Daar zullen ze tegenwoordig wel een laser voor hebben of zo.

Dit soort gedachten gingen door mij heen toen ik de site Patron de Couture onder ogen kreeg. Een jonge site, want nog niet overal geheel gevuld. Maar voor liefhebbers van zelfmaakmode toch reuze interessant. En… heel verrassend: initiatief van een Nederlandse couturieuse, die na haar verhuizing naar Frankrijk haar patroondroom verwezenlijkt.

Vanavond toch maar weer eens mijn moeder bellen.