Onlangs werden we uitgenodigd bij onze buren, meneer en mevrouwen Vairet. Die wilden kennelijk vlak voor onze verhuizing nog een keer ons buurmanschap vieren. De eerste keer dat we ze ontmoetten was bij onze immigratie. We kwamen kennis maken met een kruik Korenwijn in de ene en een paar netjes tulpebollen in de andere hand. Ik vroeg de heer des huizes toen naar zijn eega. En kreeg als antwoord: “Abanon, nous sommes tous des célibataires.” De goede man, die inmiddels aan zijn pensionering toe is, woont nog steeds in zijn geboortehuis met zijn twee zussen. Toen we er laatst waren kregen we allerlei lekkers, zoals zelfgemaakte taart met een zware room, vers uit de koe. En chocolaatjes gemaakt van havermout in boter met cacao en suiker (of zo, je wilt het ook niet echt weten, wat er allemaal in zit). De bij ons arriveren nog ronddolende moeder heeft inmiddels het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld, maar de bejaarde kinderen lijken me heel tevreden met het idee hier de rest van hun leven te slijten. Nog nooit naar de hoofdstad geweest, laat staan naar het buitenland. En na de pensionering ook niet van plan om te gaan reizen of zo. Want wie melkt dan de overgehouden koe?
Het leven van deze mensen staat mijlenver van wat wij gewoon zijn. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat wij beter af zijn, want ze lijken me volkomen content met wat ze niet hebben. Toch is het vreemd, en daardoor reuze interessant.
Dit alles schoot me door het hoofd bij het ontvangen van de e-mail van Helmie Stil, een Nederlandse studente aan de kunstacademie die een film maakt over drie bejaarde vrijgezelle broers die al hun hele leven samen in één huis wonen. Helmie volgt deze dorpsoudsten in de Côte d’Or tijdens een winter en een lente en probeert via het internet sponsors te vinden die haar documentaire willen stieken door vooraf 15 euro te betalen voor de DVD. Sympathiek plan. Zeker omdat de grootste sukkel de potentie van een dergelijke docu ziet. Denk ‘Être et avoir’. Denk ‘Les Choristes’. Moderne, vlotte, kapitaalkrachtige mensen in Nederland, maar ook daarbuiten, vinden het heerlijk om een film te zien over het simpele leven van simpele mensen op het franse platteland. Ik roep een ieder hierbij dan ook op om Helmie te steunen. Ga naar de site en werp je op als sponsor. Wie weet leg jij hiermee wel de basis voor een van die klassiekers van de documentaire industrie: Les Frères. De film die je gezien móet hebben om te weten dat je ondanks je lelijke en domme partner, je onuitstaanbare en veeleisende kinderen en je dodelijk saaie maar goedbetaalde baan in de grote stad toch altijd nog beter af bent dan die drie domme b(r)oertjes op het Franse platteland.