Is pijn fijn? Wat mij betreft niet. Ware ik een vrouw, ik bleef kinderloos. Toch ben ik sinds kort op fitness. Gewoon om mijn lichaam weer eens voor iets anders te gebruiken dan als voedsel- en drank-container, poepfabriek en breinvervoerder. Nou kun je op veel manieren fitnessen. Ik begon mijn eerste les met een zogenaamde ‘pump’-sessie. Dat is oefeningen doen met gewichten op muziek. De muziek moet je dan afleiden, zodat je minder merkt dat het pijn doet. Nou, ik had net zo goed doof kunnen zijn. Op een gegeven moment wilden mijn armen niet meer omhoog. Het deed niet eens pijn meer, ze weigerden gewoon dienst. Toch lullig als je – ik was wat laat – vooraan staat en je weet dat iedereen achter je kan zien dat je niet mee kunt komen. Vooral als er een Piaf-achtig vrouwtje naast je staat dat onverstoord door gaat met even veel gewicht aan haar stok. Dus ik vermande me en ging door. Met als resultaat dat ik na de les mijn 350 gram wegende waterflesje niet meer met één hand naar mijn mond kon brengen en vervolgens maar liefst 5 (vijf!) dagen spierpijn heb gehad. De eerste dagen kon ik mijn armen niet meer strekken. Lastig met tafel dekken, onder andere.
Vandaag ben ik weer gegaan, maar nu voor een les Bodybalance. Dat is meer richting Tai Chi, Joga en Pilates. Nog steeds tamelijk vermoeiend (waarom zweetten die vrouwen niet?) maar ik kon tenminste naderhand nog lopen. Enfin, het zal wel een kwestie van volhouden zijn. Mijn sportclub, met de toepasselijke naam Sidney Fitness Gym, heeft geen internetsite. Maar de franchise-organisatie waar ze hun muziekjes en oefeningen vandaan plukken wel. Zelfs een Franse.
Maandag weer naar Pump. Maar nu ga ik er op letten dat ik minder gewicht aan hang. En ik ga helemaal achteraan staan. Mijn brein heeft namelijk besloten dat het ook na het sporten nog zonder al te veel trillingen en pijnscheuten getransporteerd wenst te worden. Typisch gevalletje ‘survival of the fittest’.