Deze zondag een wandeling gemaakt, onder meer naar de Puces des Cuisinières in de Cellier en de Réfectoire des Moines bij de Abdij. Bij het oversteken vanaf de Rive Gauche, waar wij wonen, naar het centrum zien we een familie Homo Sapiens brood geven aan een familie Cygnus Cygnus. Langs de Saône is altijd wat te doen.

In de Rue des Tonneliers is de winkel ‘Vague de Lune’ van Colette Houtmann, een ter stede beroemde keramiste die hier haar mooie vazen, borden en andere keramiek-objecten verkoopt. 

Hé, leuke Renault 4L te koop. Jaargang 1985, met maar 75.000 km op de teller. Deze oude jongedame kost maar liefst 4.000 euro. Hoop geld voor zo’n oud ding, maar ja, klassiekertje zullen we maar zeggen. Interesse? Bel 0033 (0)676040254

Goed, gearriveerd bij de vlooienmarkt met als thema ‘keukengerei’, georganiseerd door een vereniging die zich hard maakt voor de volkstuintjes aan de rand van Tournus. De vereniging wordt gesteund door de wijnboeren van Mancey, ook wel bekend als de Vignerons de Abbey!

En met succes. Het was een paar jaar geleden namelijk de bedoeling er industrie neer te zetten, maar door de inzet van de vereniging ‘Protéger les Potagers’ zijn de tuinen bewaard gebleven.

Kijk, daar hebben we kameraad Patrick Bey, die de kas van de association bewaakt als waren het de stadsleutels. Patrick wil volgend jaar burgemeester worden in plaats van de burgemeester, met zijn eigen lijst. Tournus Avenir. Dynamische vent, helaas zo rechts als de neten.

Het is best druk. In het gastenboek stond een beetje een zuur commentaar van iemand die het een stuk minder vond dan vorig jaar. Die was misschien tijdens de lunch komen kijken want als wij langs komen heeft zich een aardig menigtetje verzameld.

De stands staan in ieder geval lekker vol met alles wat je zoals in de keuken vindt. Van luxe servies tot grappige hebbedingen. Voor alle smaken wat.

Zoals dit prachtige en protserige serviesgoed. Ik heb er niet zo veel verstand van maar dit lijkt me begin 20ste eeuw. La belle époque.

Een heel legertje glazen in gelid.

En een mooie slagorde borden.

Voordat we vertrekken, klimmen we nog even naar de etage, waar nog meer stands zijn. We hebben zelfs wat gekocht. Hiromi vond mooie oude afdroogdoeken met een fraaie ‘G’ erop geborduurd. Een cadeautje waar ik, als verantwoordelijke voor de afwas, erg blij mee ben. Ahum. Wegwezen hier!

Omdat we toch in de buurt zijn maken we een slinger langs de Salle Capitulaire. Hier onder meer schilderijen en glaskunst van Marina Pernet. Persoonlijk ben ik meer gecharmeerd van het werk van de ‘sculpteur’ Bernard Husson. 

Met zijn schepen uit hout steen en metaal, grappige beeldjes en meer klassieke beelden die er uit zien als archeologische vondsten uit de oudheid.  

En dan ook meteen maar even langs het Atelier des Arts van Pierre Masbanaji, direct achter de Abdij. Hij exposeert op het moment bronzen beeldjes van Valérie Arguéyrolles, zoals dit kopje.

En schilderijen van Frank Prévost waar ik persoonlijk weinig aan vind. L’Atelier des Arts doet overigens ook inlijsten, restauratie en hout vergulden. Wat hebben we toch een rijkdom in Tournus!

Het is een drukte van jewelste op deze vlooiendag. Overal gebeurt wel wat. In de 11e-eeuwse église Saint Valérien zijn stands met kruiden, honing en andere biologische producten.

En een grote verzameling boeken over koken, eten en wijn, hier gepresenteerd door de librairie tournusienne “Les Arcades”. Niet eens zo’n heel grote boekhandel, maar wel sterk in eetboeken. Niet zo gek ook in een dorp met vier restaurants met een Michelin ster op slechts 6.000 inwoners. 

Je zou er trek van krijgen. Helaas is het nog te vroeg om te gaan eten. Door het raam van het familierestaurant van Hotel de Bourgogne zien we hoe iemand tafels aan het dekken is. Een ander keertje misschien.

Vanaf l’église de Saint Valérien dalen we af naar het echte centrum. Deze straat heeft iets desolaats. Als je niet beter weet zou je denken dat dit het was, qua Tournus. Ze zouden hier een bordje neer moeten zetten met ‘centrum’ of zo, zodat toeristen weten dat er nog meer te zien is.

Dat is nog best de moeite waard. Moet je kijken hoe die slager zijn stinkende best heeft gedaan op de herfstetalage. Met borstelzwijntjes en gipsen vliegenzwammen naast de huisgemaakte potjes wildpaté.

Nog een stukje verder treffen we ineens een orientaalse afgod in het winkeltje van onze Nederlands-Indonesische vrienden Franky en Tin. Art d’Orient Ancien. Een grote collectie meubeltjes, kunstvoorwerpen en sierraden uit de Oost, met verrassend interessante prijzen.

En we zijn terug bij de brug die ons weer naar huis brengt. Maar niet dan nadat we deze familie Homo Sapiens signaleren, wandelend met hun Canis Lupus Domesticus.  Langs de Saône is altijd wat te doen.