Vandaag kreeg mijn dochter een indrukwekkend epistel mee van school, waarin gewaarschuwd werd voor gevaarlijke spelletjes. En dan met name ‘Le jeu du foulard’. Het gaat om een spelletje waarbij de kinderen elkaar om de beurt wurgen, met een riem, een touw of een sjaal (foulard), totdat het slachtoffer flauw valt. Hierbij treden hallucinaties op. Zodra het kind ‘weg’ raakt, stopt de ander met het afknijpen van de hals en wordt de bewusteloze wakker geschud. Vervolgens moet hij of zij vertellen over ‘gene zijde’. Het rottige van dit spelletje is dat het roesje verslavend is. Op een gegeven moment gaan de kinderen thuis of bij een vriendje in hun eentje experimenteren. En dan is er niemand om hun touw of sjaaltje weer los te maken. Het schijnt dat dit spel elk jaar aan een tiental kinderen het leven kost. Voor zover we weten, want er zullen ook wel wat doden aan zelfmoord worden toegeschreven. Nou weet ik niet of dit ook in Nederland voorkomt. Maar als je een kind hebt tussen de pak ‘m beet 8 en 20, let dan op de mogelijke aanwijzingen. Regelmatig een rode nek, vaak hoofdpijn, lusteloos, concentratiegebrek, rode wangen, oorsuizen en een sjaaltje of stuk touw dat altijd ‘mee moet’.
De vraag is of je dit soort dingen moet verzwijgen of er juist met je kinderen over moet praten. Je zou ze eens op een idee brengen. Binnen de anti-gevaarlijke-spelletjes-beweging zijn twee stromingen. De ene wil zo min mogelijk in detail treden. De andere is meer open en bespreekt diverse rare en gewelddadige spellen, zoals happy slapping en georganiseerd pesten. Ik ben in ieder geval blij dat ik over het jeu du foulard gelezen heb. Vooral de getuigenis van dit meisje heeft grote indruk op me gemaakt. Het zal je gebeuren. Ik heb een gesprekje met de kinderen gehad, die zich zwaar onderschat voelden. Alsof zij zoiets doms zouden doen! Nou ja. Nu in ieder geval niet meer. Hoop ik.

Oh ja, dat plaatje bovenaan komt uit deze pdf.