Het stikt in Frankrijk van de Nederlandse kunstenaars. Heel veel vrouwen, ook. Nou ben ik zelf een nogal bevooroordeelde lul, dus ik denk al gauw: ” Ach, laat die huisvrouwtjes lekker kunstzinnig bezig zijn. Een stukje zelfverwezenlijking, dat houdt ze van de straat.” Soms is dat terecht, en krijg je met veel poeha een hoop bagger voorgeschoteld. Soms ook moet je je gedachten schaamtevol inslikken. Dat overkwam mij toen ik kennis maakte met de werken van Maria Donker.

We leerden elkaar kennen tijdens een etentje van een gemeenschappelijke kennis. De Zwitsers vonden er elkaar, en ook de Hollanders kropen naar elkaar toe. Zoals dat gaat. We raakten in gesprek met Maria en haar man Cyriel. Toen Cyriel me vertelde dat zijn vrouw aan ‘glaskunst’ deed, kreeg ik meteen visioenen van tiffany lampen en van symoliek overladen zwangere vrouwfiguren die oprijzen uit ontloken bloemen. Met de titel ‘Weder-geboorte’. Brrrr. Aan de andere kant leek ze me erg nuchter, en ze legde uit dat haar proces tamelijk uniek was, met gebruik van grafische technieken.

Toen ik thuis kwam, ben ik meteen haar site gaan bekijken. Wat ik daar aantrof, joeg me het schaamrood naar de kaken. Al mijn vooroordelen geloochenstraft. Ontzettend mooi, origineel, authentiek werk. Geen spoortje van goedbedoeld amateurisme.

Zowel het vrije werk als de relatiegeschenken steken met kop en schouder boven het maaiveld uit. Hopelijk kunnen we binnenkort eens bij Maria en Cyriel langs om de objecten in het echt te bekijken. Ik zie er naar uit. Tot dan moeten we het doen met de site.