Klik logo voor smoelenboek.
Vandaag is mijn zusje Helen jarig. Ik zal niet zeggen hoe oud ze geworden is
Stuur allemaal even een felicitatiemailtje naar helumenreggie@hotmail.com.Prettige werkweek!
Chez Roger et Françoise – maandag 8 november
Klik logo voor smoelenboek.
Vandaag is mijn zusje Helen jarig. Ik zal niet zeggen hoe oud ze geworden is
Stuur allemaal even een felicitatiemailtje naar helumenreggie@hotmail.com.Prettige werkweek!
ik heb nederlandse vlagetjes gekocht en zoals jullie weten
ben ik net een resaurant begonnen in frankrijk
iedereen krijgt rillette ven eend op tafel bij zn brood
met een tekst op het vlaggetje dat het recept van mevr. leeflang is
@Jeanne: Ik werd weer even afgeleid vandaar weer een (te) late reactie maar met “een antwoord verzinnen” bedoel ik natuurlijk niet dat het allemaal op fantastische kletspraat betreft maar dat het allemaal zeer doordachte, vakmanschap tonende, kwalitatief hoogstaande, bijzonder kundige antwoorden zijn :).
Veel te jong dus. Hier valt weinig over te zeggen wat niet cliché-matig overkomt. Sterkte.
sorry voor de type fouten effe wennen aan een frans
toetsenboord
Inderdaad, veel te jong, daarbij een hardstikke sportieve meid, nooit gerookt of gedronken.
Ongelovelijk shit is dat, hè! Een moord op Van Gogh en zo is erg, maar als mensen gewoon vanzelf veel te vroeg dood gaan, is dat echt een reality check. Ik ben 45 en er zijn geen garanties dat ik de 46 haal. Geniet ik wel genoeg? Leef ik wel bewust? Ben ik wel blij genoeg dat ik er ben? Doe ik wel genoeg voor de mensen die er echt toe doen?
Ik ga gezellig met mijn vrouw kletsen. Bedankt, Coco, voor de inspiratie. En sterkte met je eigen ‘proces’.
Truste!
Bedankt allemaal en sorry moest het even kwijt
Een kennis/oud-collega van mij ligt momenteel op sterven. Ook 48 jaar.
Na een “aangezegde dood” van 2 jaar.
Het is ongelooflijk en onbegrijpelijk hoe iemand dit kan dragen.
Toch wil/kan ze nog niet “gaan”.
Ze is -bijna tegen de medische wetten in- in staat om het verscheiden uit te stellen.
Wat Krek net ten berde brengt, dat kan ik alleen beamen. Wij hebben een periode gehad, dat de een na de ander ons ontviel. 11 in 1 jaar! Het hield niet op. Inmiddels zijn we op de leeftijd dat ouders en ooms en tantes ‘omvallen’. Die van mij zijn gelukkig betrekkelijk jong (allebei van ’33) De grootouders van de andere kant kennen de kinderen niet, die waren al overleden voor ze waren geboren. Waar ik idd. het meest opstandig van word, is de dood van mensen die je letterlijk ontglippen: te jong, te levendig, te ‘gezond’. Het klopt gewoon niet! Maar ook dat hoort erbij, hoe erg ook. Niet te lang geleden, via via, hoorde ik dat een studiegenoot al heel lang geleden was overleden. Ze had taaislijmziekte. Ik wist dat ze niet oud zou worden, had geen contact meer met haar en toch deed het me heel veel. Gewoon omdat ze een leeftijdgenoot was en w dingen hebbengedeeld, denk ik.
Afschuwelijk allemaal. Soms vraag je je af waar ze de kracht vandaan halen om door te gaan.
Je bent altijd sterker dan je denkt. Hoe vaak heb ik niet gezien dat de stervende de achterblijvende troostte?
Ik denk dat, wanneer je zelf vrede hebt met je lot (niet opstandig bent) het idd makkelijker is dan voor de achterblijver.
mijn tekst van 23:40 maar niet te nauwkeurig lezen. Voor meerdere uitleg vatbaar. Bedoeling is goed, echter.
Iemand nog mussen gesignaleerd, vandaag?
Geen leuke verhalen vanavond en dat is mijn schuld, hè wat naar. Ik ga nog een poosje lezen en dan de koets in.
Trusten allemaal.
Volop hier Dineke, kom maar naar het zuiden van Frankrijk.
Slaap lekker, Coco. En niet teveel piekeren, hè?
Sterkte coco.
Trusten allen.
Het punt is dat je -als je 48 bent – je alles achterlaat. Niks is nog klaar.
Ik denk/hoop dat je als je 80 bent je iets hebt van: “het is wel goed zo”.
Maar dat kan je niet denken als je 48 bent.
Maf ze. Roger!! Ronaldus is al in slaap gevallen….gooi de tent maar dicht…
Er is maar 1 troost: Pluk de dag!
Misschien Jeanne. Maar zelfs met 48 kan je leven ‘af’ zijn. Ik heb jet gezien bij mijn schoonzus, 43, 2 pubers, een liefhebbende man en een buik vol kanker. Maar op het eind had ze er vrede mee. De familie alleen niet.
En dat was ook mijn motto: carpe diem. Leef alsof morgen je laatste dag is!
Die onmacht…
Diep in de nacht
lijkt het nog alsof ik wacht
op een antwoord, een reden
waarom ik hier in het heden
nog niet kan bevatten,
op zijn juiste waarde kan schatten,
waarom het ene leven
meer tijd is gegeven
dan dat van jou.
Te gauw
te vroeg
niet lang genoeg.
Het kostte heel veel pijn
om uiteindelijk te zijn
waar ik nu ben.
En nog ken
ik niet het waarom.
Het lijkt heel dom.
Maar waarheid is stom.
oeps, jeanne, wat mooi. en dat op het moment dat ik er, heel obligaat, het zwijgen maar toe wilde doen, bij gebrek aan woorden. maar ja, toen lag de verbinding met HeF er plots uit. maar goed ook, ik had Roger al gevraagd de tent te sluiten, en dan zoui ik jouw woorden gemist hebben.