Met het beeld van de mannetjes van Jeanne op het netvlies open ik dit nieuwe weekcafé.
Het duurde even voor we met zijn allen in het ritme kwamen, maar ik denk dat het heel goed werkt, op deze manier. De druk van het elke dag weer een nieuw (en liefst origineel!) logje tussen de café’s verzinnen is er niet meer. Of er nu 1 of meerdere tussen zitten: ’t is allemaal ok.

Aan de overkant spuit men onder grote druk de machines schoon. Ik durf het bijna niet te denken: zou dat betekenen dat het ergste sloopgebeuren voorbij is?

Ik begin voorzichtigjes aan Frankrijk te denken.
Ik heb een dochter nog een tripje beloofd, maar eerlijk gezegd geen idee waarheen? Het zal wel iets laatste-minuuterigs worden.

Nog even de tanden op elkaar tot de vakantie, mensen!!!