Het zoveelste ‘gezellige feestje’… De snelle jongens met de mooie dames komen binnen, nadat ze hun al even snelle bak opvallend geparkeerd hebben. Het liefst half op de stoep zodat voorbijgangers gedwongen worden om ook letterlijk even bij dit degelijk Duits fabrikaat stil te staan.
Na wat Hi’s over en weer en vluchtige zoenen zodat de glossy lippen in tact blijven, beginnen de echte gesprekken.

“Hey wat doen die sportvelgen van jou nou op ’t moment? Mooi karretje trouwens.”
“Ja gaat wel, maar denk er toch over om de opvolger van deze aan te schaffen, maar ja, het vrouwtje wil ook wel ‘s wat hè.” Zijn gesprekspartner begrijpt hem volledig. “Ja , dat gaat bij ons ook altijd zo. Maar ach, een nieuw outfitje kan wonderen doen, hè?”
Mijn allergie begint alweer te groeien. Maar onder sommige feestjes kun je nu eenmaal niet uit. Lichamelijk ben ik nog aanwezig, mijn gedachten dwalen alweer af…
Waarom moest ik nou juist in het hoge noorden geboren worden? Nou ja, het hoge noorden is nog tot daaraan toe. Maar waarom het noorden van het verkeerde land? Om het hier te hebben gemaakt, moet je wel eerst die glimmende bolide hebben, of die nieuwe inbouwkeuken. Dan wel ééntje die net iets duurder is dan die van je vrienden, uiteraard mét de ingebouwde ijsblokjesmachine in de koel/vriescombinatie. Anders stelt-ie nóg niets voor.

Met weemoed denk ik aan de oude Citroënbus in de tuin in Frankrijk… Aan de houtkachel in het veel te krappe keukentje. Waar óók van die glimmende bolides rijden, maar waar de aftandse oude wagentjes voor een grappig evenwicht zorgen.
Ik kan het ze maar beter niet vertellen, want ik ken de gevolgen zo langzamerhand. Al ben ik de hele avond niet in de picture geweest, ineens krijg ik alle aandacht. Niet om het mij over mijn interessante baan te hebben. Nee, want hoe hard ik daar ook voor gestudeerd heb, helaas verdien ik (nog) niet genoeg. Nee, de echt goede gesprekken gaan nu over mijn droom. “Joh, Evelyne, denk jij nou écht dat daar alles beter is?” Het antwoord wordt al voor me gegeven. Nee, dan heb ik het goed mis, integendeel. Ik baseer alles op vakantiegevoelens. Ik ben niet realistisch.

Klopt, ik ben niet altijd realistisch. Ik heb beelden in mijn hoofd van bouwvallige huizen en ‘doorleefde’ gezichten van oude kromme vrouwtjes. Die in de zon een intens mooie schoonheid krijgen.. Visioenen van mezelf terwijl ik bomen snoei en tussendoor de luiken voorzie van een nieuwe laag lavendelblauw..

Nog voor ik ook maar een stap richting mijn dromen heb gezet, proberen mensen ze al te ontkrachten. Allemaal adviezen, die allemaal zo goed bedoeld zijn… Ik luister maar met een half oor. Ik droom….