In mijn oren klinkt Hard Rock – en dan met name het subgenre waarin de zanger aan ‘hurling’ ofwel keelschreeuwen doet – altijd een beetje zoals in de kopregel hierboven. Gisterenavond heb ik het staartje van een concert bijgewoond en ik moet zeggen dat het in het echt erg meevalt. Ik was als taxichauffeur ingezet om mijn zoon (gitaar) samen met twee vriendjes (bas en drums) van zijn band (je weet wel, de bekende boyband Nasal Mucus) naar een concert in Macon te brengen.

Na afloop, toen ik ze kwam halen, ben ik even naar binnen gegaan. Een vijftigtal pubers van zeer divers pluimage – van gothic via dreadlocks tot punk-achtig – stonden heftig te pogoën voor een klein podium. Duidelijk was dat de toch redelijk bekende Hard Rock band Dagoba nog niet echt menigten op de been brengt. Tenminste, niet in Macon. Toch vond ik het verrassend goed klinken, en niet al te luid. Het deed geen pijn aan mijn oren, dus dat was op zich al een aangename verrassing. Ook wel logisch, gezien de voorlichtingsrol die de Cave à Musique vervult in de strijd tegen gehoorbeschadiging.

Dat zoonlief desondanks hoofdpijn had, moeten we dan maar op het conto van het headbangen schrijven. En aan de spelletjes vóór in de zaal. Zoals de ‘wall of death’ waarbij de zanger het publiek in twee groepen verdeeld die dan keihard tegen elkaar in-pogoën. Daarbij klonken er wel eens twee met de koppen tegen elkaar. Het zijn stamriten, en van mij mogen ze.

Hoe dan ook, de muziek was best aardig. Erg indrukwekkend is de drummer Francky, die met een dubbele voetpedaal landurige roffels weggeeft op de grote drum. De man is een held, volgens de fans. Maar wel een met een behoorlijk fysieke baan. Die heeft kuiten waar Lance Armstrong een puntje aan kan zuigen.

Jahaaa, je maakt wat mee, in Frankrijk!