Heel veel mensen vertrekken na hun pensioen naar Frankrijk met het idee daar lekker samen heel oud te worden. Maar ze staan niet stil bij het risico dat ze ook inderdaad oud worden in Frankrijk. Wat als de knieën niet meer willen? Als je mentaal minder wordt? Als je ‘Hop Marjanneke Stroop in’t Kanneke’ ineens weer helder voor de geest staat, maar een ‘deux fillet mignon et un gigot d’agneau s’il vous plaît’ bij de slager niet meer wil komen?

Hier bij mij in de buurt wonen veel Zwitsers die in de jaren ’90 naar het goedkope Frankrijk verhuisd zijn. Veel van hen keren nu toch terug naar Zwitserland. “Om dichter bij de kleinkinderen te zijn”, heet het. Maar ik denk dat ze óók terugschrikken voor het idee te eindigen in een Frans bejaardentehuis, tussen al die pittoreske maar onverstaanbare boertjes. Dus verlaten ze huis, haard en moeizaam opgebouwde sociale kring voor een terugkeer naar het moederland, dat nu echter ook erg voelt als ‘buitenland’.

Vanuit Nederland worden nu verschillende initiatieven ontplooid om zogenaamd ‘levensloopbestendige wooncomplexen’ te realiseren. Ik kan er ook niks aan doen, dat heet zo. Dit zijn complete dorpen met villa’s, bungalows en appartementen en alle voorzieningen, waaronder ook een gezondheidscentrum en wijkverzorgenden. Die parken zijn internationaal van opzet, omdat ze er per se geen Nederlandse kolonie van willen maken. Maar er is wél Nederlandstalig personeel aanwezig.

Dit betekent dat je er op latere leeftijd – óók als het (tijdelijk) wat minder gaat, gewoon kunt blijven wonen en niet ‘verplicht’ naar het koude en grijze Nederland terug moet. Je kunt dus écht zorgeloos oud worden in Frankrijk.

Dergelijke parken bestaan al in onder meer Spanje en de Nederlandse Antillen, maar nu willen ze er in Frankrijk ook eentje bouwen. Je leest er hier meer over. Op de site staat ook een enquête die dienst doet als marktonderzoek. De ontwikkelaars willen weten of er animo is, en wat er dan precies gewenst wordt.