Al heel lang staat er een solide Nederlandsch Batavierenrijwiel met een te zachte achterband onder de veranda te wachten om door mij bezeten te worden. Maar op een of andere manier komt het er niet van om mijn kruis op het toch zo gastvrije gel-zadel te vlijen. Ieder huisje heeft zijn kruisje, zullen we maar zeggen. Ik kan me dan ook niet erg veel voorstellen van het tijdverdrijf dat hier VTT heet. Dat komt van Vélo Tout Terrain, ofwel de kruisfiets. Waarmee je dus dwars door het land kunt kruisen, zonder daarbij enige verharde weg aan te doen. Men schijnt daarbij vooral veel heuvels en rotspaden aan te doen, waarbij soms duizelingwekkende kruissnelheden bereikt worden. Er zijn flink wat mensen die dit leuk vinden, waaronder ook een vaste maar tegenwoordig wat stille bezoeker van dit blog. Voor al deze liefhebbers een site die mijn pad kruiste terwijl ik op weg was naar andere oorden: “Don’t be cross, cross!”