INTRODUCTIE
Hier een artikeltje van een Nederlands stel dat nu al bezig is met de voorbereiding van hun verhuizing naar Frankrijk, in 2015. Tijd zat om alles op een rijtje en de taal onder de knie te krijgen. Dit verhaaltje wordt ook gepubliceerd op hun blog, maar hier parallel geplaatst. Gewoon, omdat het leuk is om te lezen hoe een stel van rond de vijftig zoiets aan denkt te pakken.
Veel leesplezier.
Krek.
Eerste taalervaring
Nee, niet mijn eerste woordjes maar de eerste echte ervaring met de Franse taal. En daar reken ik ook niet mijn drie jaren Havo Frans met toto uitslagen bij. Goede herinneringen aan mijn Franse lessen heb ik wel daar ik na het ontvangen van wéér een 3 steevast na afloop van de les munten ging ruilen met diezelfde leraar (die de hopeloosheid waarschijnlijk al doorhad).
Nee, een échte vakantie in Frankrijk met vrienden en hun kind van één, nu geen vrienden meer maar dat is een ander verhaal.
We schrijven 1985.
We hadden een huisje gehuurd in de Dordogne. In onze onwetendheid zouden we op 14 juli vertrekken en toen we ter elfder uren een waarschuwing kregen (nog geen internet hè) besloten we niet om 8 uur ’s ochtends weg te rijden maar ’s avonds al. En dat was nodig want over de rit van normaal 12 uurtjes rustig aan hadden we nu 23,5 uur nodig en doorpezen. Rond parijs zijn we binnendoor gereden tot pikdonkere landweggetjes aan toe. Errug jongig en dommig. Nu kunnen we er om lachen.
(En dat kind, hoor ik moeders nu denken. Ach dat was een slaapschatje, niks geen last van)
Aangekomen, want ook zonder tom-tom was de plek goed te vinden. Het huisje bleek bewoond. Hallo, we wisten dat we van lokale Fransen via een verhuurclub huurden maar ze moesten niet zó dichtbij blijven hè.
Met gebaren werd ons duidelijk gemaakt dat we even moesten wachten. En even later verscheen de plaatselijke contactagente die natuurlijk ook slechts Frans sprak.
Met veel omhaal maakte ze me duidelijk in de auto te stappen. Ondertussen sprak ze maar over “madame piesjnamboeoeoer”.
Daar kom ik niets van maken, was dat een andere agente in het hoofdkantoor of zo? Madame Piesjnamboeoeoer.
Ikke mee dus, en na een kort – op zijn Frans- ritje stopten we bij een telefooncel. Ze stapte uit en ging direct bellen. Even later gebaarde ze en gaf me de hoorn.
Ik zeg “Hallo”
“Ja, hallo, met mevrouw Pijnenburg, ik begrijp dat jullie….” de rest ontging me even want het flitste door me heen: mevrouw Pijnenburg was de Nederlandse contactpersoon waar we de reservering hadden geregeld. Maar met zo’n Franse uitspraak…
Enfin, het bleek te gaan om een vergissing. Of we één nacht met die familie in huis wilden doorbrengen, ’s ochtends zouden ze vertrekken.
Ach, hartstikke gezellig toch? Een half uur laten maakten we kennis met het Franse leven, apero, handen en voeten kletsen en eten.
Uren later gingen we naar bed. Ik herinner me dat we via de ene slaapkamer naar de onze moesten en in die ene lag Oma. Lag? Zat bijna rechtop. Te snurken alsof het oorlog was.
Gelukkig hebben wij daar geen last van. Na die rit en avond sliepen we direct.
Verder werd het een leuke, hete vakantie.
Het heeft tot 2005 geduurd voordat we weer naar Frankrijk gingen. Maar toen ging het roer ook om. Waarover later meer.
Vanaf dat eerste jaar was bij ons een sneetje peperkoek een sneetje……
piesjnamboeoeoer
wat dan verder weer niemand begreep.
Taal. Het is steeds leuker geworden.