Zelfs het beste paard laat wel eens wat vallen. En dan komen de mensen en die rapen het op. En dan zeggen ze: “Een hoefijzer brengt geluk.” Een mopje van Pisuisse, volgens mij.

Dit stukje gaat echter niet over paarden die iets laten vallen, maar over mensen die paarden laten vallen. Figuurlijk dan. En dat is niet om te lachen! De mishandeling en verwaarlozing van paarden schijnt in Frankrijk echt bij de beesten af te zijn. En niemand die er iets aan doet.

Niemand? Toch wel. Een klein groepje Britten houdt heldhaftig stand. Zoals iedereen weet gaan Britten door roeien en ruiters als het gaat om hun dierenliefde. Van Yorkshire Terrier tot Holyfant, het is ze allemaal even lief. Een aantal van hen heeft dan ook besloten een Association op te richten om de kloof tussen de Engelse en de Franse paardenbeschermingsbewegingen te dichten. Dat werd: Equine Resque France : Rescuing equines in France and campaigning for welfare improvements.

Wat de Fransen bedenken van deze crosschannelleske inmenging in hun relatie tot de trouwe viervoeter wordt verder niet vermeld. Wel vind je op de site legio voorbeelden van heldhaftige reddingsoperaties waarbij paarden (en ezels!) voor de hoeven van Magere Ruin werden weggesleept. In the nick of time.

En als je dan zo eens rondkijkt in die fascinerende wereld van Horse Resque 911, dan ontdek je een andere grote tekortkoming van Frankrijk. Ze hebben hier geeneens een paardencrematorium. Nederland overigens ook pas sinds kort. Maar in Frankrijk kun je nergens heen met je dooie ros. Alles wat dier is en zwaarder dan 40 kilo mag niet verbrand of begraven worden. Dat wordt ‘geruimd’.

Dan zeg je misschien: “Rij je toch gewoon naar België!” want inderdaad hebben ze daar al jaren een paardencrematorium, maar dat mag niet. Want je mag de kadavers ook niet zelf vervoeren. Een beetje waardig ADIEU zit er dus niet in. Of is er toch licht, aan het einde van de [url=]regenboog[/url]? Mijn zegen hebben ze. Als je een mishandeld beest weer gezond hebt gemaakt en jaren met hem samen leeft, raak je volgens mij behoorlijk gehecht bent aan zo’n ‘Equin’. Nou, dan moet je ook zelf kunnen bepalen of je hem of haar een waardig uiteinde wil bieden. Dus niet naar het slachthuis, maar een mooie crematie, voor onze Ed. “Wilburrrrr!”