De burgemeester onderbrak haar minutenlange opsomming van de deugden van het hier te verenigen paar en keek verstoord op. Wat was toch steeds dat geroezemoes? Eerst was het alleen de getuige die een gesmoord kreetje had laten horen, maar nu sprak iedereen luidop en verscheidene gasten wezen naar een plek rechts achter haar. Ze keek om. De webcam! Er kringelde een rooksliertje uit de kleine, tussen een bloemenstruik verdekt opgestelde camera, die tevens een eerst nog zacht maar allengs aanzwellend gefluit liet horen. Het ding begon te trillen en te schokken, een klein oranje vlammetje likte langs de lens. Ze wilde een suppoost roepen maar het was al te laat. Met een knal spatte het ding uit elkaar. De gloeiend hete lens landde op de schoot van de bruid om daar een grote zwarte plek in het smetteloze witte kleed te branden. Het bruidje krijste het uit van schrik en woede. “Hoe symbolisch” dacht de burgemeester nog, vlak voordat alles om haar heen zwart werd.
Zoiets moet er gebeurd zijn, want na een kwartiertje kijken naar het huwelijk in Alençon viel de verbinding weg. Ik vermoed dat de bandbreedte van de verbinding niet bestand was tegen de overweldigende belangstelling uit Nederland. Jammer voor de vergeefs aan het computerscherm gekluisterde familie in Quebec, maar, om met Harm Eedens te spreken:
“Gelukkig hebben we de foto’s nog.”