Op het amusante forum ‘Survive France Network’ woedt een discussie over de werklust van de Franse arbeider. Met name de loonslaaf – al dan niet in overheidsdienst – moet het ontgelden. Ongemotiveerd, steeds op zoek naar excuses om vooral niet te werken en diep van binnen steeds verontwaardigd dat de ‘patrons’ de arme arbeiders uitbuiten. Heeft maandag nodig om bij te komen van het weekend en is vrijdag vanaf 12.00 uur niet meer bereikbaar. En zo voort. Tot iemand zelfs heel cynisch schreef: “De fransen zijn nu aan het vergaderen op welke datum ze de jaarlijkse werkdag zullen houden.”
Onaardig en onterecht, want ik ken best Fransen die hard en gemotiveerd werken. Aan de andere kant… onlangs had ik weer zo’n akkefietje waarvan je denkt: “Ben ik nou zo slim…”.
Dat zit zo. Wij wilden een mooie fotoserie van onze dito dochter om naar modellenbureaus te sturen. Hiromi vond een fotograaf in de buurt die reclame maakte met een ‘prise de vue’ (wat volgens mij zoiets betekent als ‘fotosessie’) voor 50 euro. Hij maakt heel aardige foto’s, dus besloot Hiromi onze dochter Colette daar mee naar toe te nemen.
De sessie duurde ongeveer een uur. Vervolgens werd een afspraak gemaakt om het resultaat – een selectie van de beste foto’s – te komen bekijken. Ik ging mee. We werden in een kamertje geplant met een beamer aan de laptop, en de vrouw van de fotograaf toonde ons de foto’s. Nou is Colette ontzettend knap, dus de ene foto was nog mooier dan de andere. Het waren er 67. Wij sloegen aan het selecteren en hielden er uiteindelijk 25 over.
En toen kwam de aap uit de mouw. De foto’s moesten 20 euro per stuk gaan kosten. Want ja, retoucheren, mooi afdrukken, inlijsten… Maar wij wilden helemaal geen afdrukken. Dus ik zei tegen die dame: “Ik hoef geen analoge exemplaren. Digitaal is prima. Zet ze maar gewoon op een CD.” Dat kon, maar dan waren ze 30 euro per stuk.
Ik stond paf. Waarom? Nou, ja, dat was toch ook heel veel werk want de fotograaf zou ze nog stuk voor stuk digitaal bewerken en dat kostte heel veel tijd. Maar ja, ik was toch echt niet van plan om 750 euro te gaan betalen voor 25 digitale plaatjes hoe mooi ook.
Kortom, we sloegen aan het selecteren en uiteindelijk hielden we er 10 over. Toen kregen we ook nog de 50 euro van de fotosessie als korting, zodat de totale prijs uiteindelijk 300 euro zou blijven. Ik protesteerde nog dat ik het erg duur vond en zei tegen de inmiddels opgetrommelde fotograaf dat hij ze niet hoefde te bewerken. Ik heb zelf ook photoshop. En toen verklapte hij mij de ware reden voor het prijsverschil. Als iemand papieren foto’s koopt, dan houdt de fotograaf het bestand. Dan is er dus nog een kans dat de klant later terug komt om meer prints te bestellen. Voor opa en oma, en voor tante in Marokko als ze komt als ze komt. Maar als hij de digitale versie verkocht, was hij hem kwijt. Ik kon dan immers zo veel prints maken als ik wenste. Sterker, hij wilde me zelfs geen uitgeprint contactvel met thumbnails meegeven. Want dan zou ik ze in kunnen scannen en dan verkocht hij helemaal niks!
Nou weet ik dat 300 euro voor een fotosessie niet erg duur is. Maar de hele procedure van goedkoop binnen lokken, 25 foto’s laten selecteren en dan pas melden dat ze 30 euro per stuk waren stuitte me zo tegen de borst dat ik toch met een kutgevoel de deur uit liep. Hiromi ook, trouwens. Zodra we thuis waren belde ze de fotograaf voor een nieuwe afspraak en uiteindelijk heeft ze geen tien maar vijf foto’s gekozen, à €30,-, te leveren op CD.
Vandaag kwam die CD binnen. Er stonden inderdaad 5 foto’s op. Samen 3MB. De fotograaf had ze verkleind tot ‘schermresolutie’. Met één keer inzoomen verschijnen er al pixels. Kennelijk wil hij voorkomen dat ik ze ergens anders groot laat afdrukken. Of zo. Kortom, hij gunde mij gewoon mijn foto’s niet. Met als resultaat dat hij nu 62 foto’s van Colette heeft die hem geen cent opleveren. Als hij me direct de totale digitale serie in hoge resolutie had aangeboden, had ik hem er grif 300 euro voor betaald. Circa 5 euro per digitaal portret – of 350 euro voor een fotosessie en 65 foto’s – is een nette prijs. Maar door zijn kneuterig geneuzel heb ik nu heel veel mooie Colette-foto’s niet, en zit hij met een stapel onverkoopbare digitale bestanden. Iedereen verliest. Sufkop.
Beetje dom hoor, afspraken over aantallen en de aard van de levering maak je toch vooraf? In Nederland wel in ieder geval.
Het leven van een fotograaf gaat vandaag de dag niet over rozen, dus hij probeert zijn originele bestanden te behouden en te verdienen aan prints. Volgens mij is dat in heel Europa zo, niet alleen in Frankrijk.
350 euro voor een fotosessie vind ik overigens wel aardig aan de prijs, maar als ik zou horen dat meneer de klant zelf Photoshop heeft en de bewerking zelf doet (van de jpg-bestanden, niet van het origineel) , zou ik de prijs wat ophogen.
Met andere woorden: wees maar blij dat ik niet in Frankrijk woon, een fotostudio heb en je bij mij was binnengestapt!
Vijf mooie digitale foto’s, in een hoge resolutie, voor totaal 300 euro, zou ik een koopje vinden.
Wij nemen het onszelf ook kwalijk dat we niet vanaf het begin gevraagd hebben naar eventuele bijkomende kosten. Aan de andere kant hadden ze ons ook kunnen vertellen wat het kost vóórdat ze ons 25 foto’s laten uitzoeken. Ik voelde me bepaald ongemakkelijk toen ik in mijn selectie moest gaan wieden om die initiële 750 euro wat te drukken. Ik zou best 350 euro willen betalen voor een fotosessie, als ik daarna ook maar gewoon alle foto’s meekrijg. Het is wel gewoon mijn dochter, geen kunst, zoals Paul maakt. En ze kwam naar zijn studio, dus hij hoefde er niet voor in een vliegtuig naar Nepal, of in een helicopter naar de Maasvlakte.
Het gaat me vooral om de manier waarop ze het business model insteken. Hij heeft 65 foto’s die ik wel wil hebben, omdat mijn dochter er op staat. Maar hij wil ze eigenlijk alleen op papier verkopen, zodat ik later meer kom bestellen. Daarom maakt hij ze digitaal 50% duurder. Het gevolg is dat hij uiteindelijk veel minder verdient dan hij had kunnen verdienen, en ik minder foto’s heb dan ik had willen hebben.
En de foto’s die ik bestel, stuurt hij me in een formaatje postzegel, zodat ik ze niet eens als screensaver kan gebruiken. Ik zal wel te Hollands zijn, maar zo maak je geen vrienden.
Wel een erg mooie foto trouwens.
Het is inderdaad wel een beetje een lullige aanpak, zeker om je uiteindelijk die foto’s in een heel klein formaat te leveren. Een methode bij veel fotografen die bijvoorbeeld bruiloften e.d. schieten is om de hele serie in lage resolutie gratis op het web te zetten, en daar de mogelijkheid te bieden om prints te bestellen – meestal via een printcentrale en niet via de fotograaf zelf. Die strijkt per print een deel van de verkoopprijs op en hoeft zich er zelf verder niet druk over te maken.
In dit geval is het lastiger. Een reële vaste prijs voor de hele sessie plus een aantal goede prints of goede digitale bestanden hoor je toch vooraf ana de klant te communiceren. Dat die digiale bestanden meer kosten omdat er dan geen enkele vervolgbusiness achteraan komt is een beetje te begrijpen, maar anderzins: de klant bestelt waarschijnljk nooit 75 grootformaat prints voor 20 euro per stuk, geretoucheerd en ingelijst. Misschien koopt-ie er daarvan vijf, plus een setje kleinere prints voor in een album (ik ga nu uit van iemand die zelf geen photoshop heeft en niet aan het bewerken wil slaan). Dus als fotograaf zou je moeten uitrekenen wat zo’n gemiddelde set van een handvol mooie vergrotingen plus een stapeltje briefkaartformaat van de rest zou opleveren, en dan verkoop je de hele set digitale bestanden ook voor die prijs. Zeker als het gaat om persoonlijke portretten, want daar kan je zelf verder niks mee vanwege het portretrecht. Je mag ze niet eens als reclame op je eigen website publiceren zonder expliciete toestemming van de klant. Voor andersoortig materiaal (industrieel, landschap, evenementen) heb je later wellicht nog wel wat aan die beelden en dan lever je dus geen hoogresolutie bestanden aan een klant tenzij die voor heel veel geld alle rechten heeft afgekocht of er goed zwart op wit is vastgelegd waarvoor-ie ze mag gebruiken, en waarvoor niet. Bijvoorbeeld: wel posters laten drukken voor reclamedoeleinden, maar geen HR-bestanden aan derden doorverkopen of op internet downloadbaar maken.
As ik de fotograaf was geweest had ik je vijf mooie vergrotingen aangeboden, geretoucheerd, mooi uitgekaderd, professioneel geprint in een kwaliteit die je thuis niet haalt met je home office, ingelijst en wel, plus de hele berg digitale HR-bestanden op DVD voor een vaste prijs van pakweg drie- vierhonderd euro. Vooraf afgesproken natuurlijk. Of alleen digitaal HR voor 100 euro minder. Dan zou je nog eens zijn teruggekomen.
Wij maken tijdens en na iedere ballonvaart een serie foto’s van en voor onze passagiers, de meeste daarvan met reflexcamera’s in 8 of 12 MP. Die krijgen ze ter plekke mee op DVD, voor niks. Vooralsnog heeft nog niemand een door mij onderweg gemaakte foto met een mooi deel van het landschap erop elders te koop aangeboden of in 12 MP op het web gezet.
Ik heb op onze website een paar beelden van ons mooie landschap die misschien ‘jatbaar’ zijn, in een nette schermresolutie. In een of twee die heel emblematisch zijn heb ik een watermerk gezet; in andere gevallen vraag ik aan iemand die zo’n beeld heeft gejat voor hun eigen website of ze dan even een linkje naar onze site willen plaatsen, en meestal werkt dat. Als ik een beroepsfotograaf was zou ik er meer op letten. 😉