Wij wonen op een kerkhof. Dat wil zeggen, de Rue Gambetta in Mâcon loopt dwars door een zogenaamde ‘Necropolis’, een zone waar men overledenen begroef in de 1e tot de vijfde eeuw van onze jaartelling. Het was namelijk in de Romeinse tijd verboden mensen in de stad te begraven. Daarom brachten ze de doden naar buiten,langs de weg. De stad heette in die tijd ‘Mastico’ gelegen langs de ‘Via Agrippa’, de weg langs de Saône naar Lyon.

Vorig jaar waren er werkzaamheden in de Rue Gambetta. Zoals je kunt zien op deze afbeelding van Google Steetview, die toevallig precies tijdens het werk langskwamen.

Bij het vervangen van de riolering stuitten de werklieden op een zestal stenen sarcofagen. Het werk werd meteen stilgelegd om de archeologen de tijd te gunnen alles goed te onderzoeken. Aan de hand van de werktuigen die werden gebruikt door de steenhouwers konden de graven worden gedateerd. Ze zijn ongeveer 1500 jaar oud.

Het oudste graf bevatte de overblijfselen van een jonge vrouw van ongeveer 25 jaar. Aan de positie van de botten konden de archeologen vaststellen dat het graf al eerder geopend is geweest en leeggeroofd. De plunderaars hebben een kammetje over het hoofd gezien, waarvan de vorm typerend is voor de 5e eeuw.

Nou ben ik persoonlijk geen grote fan van archeologie. Maar omdat deze graven in mijn straat gevonden werden, komt het toch wel dichtbij. In het Musée des Ursulines bekeek ik werktuigen en wapens van de prehistorie tot de vorige eeuw, me realiserend dat op deze plek al ver vóór mensenheugenis mannen, vrouwen en kinderen werkten, speelden en lief hadden. Dat is toch een mooi idee.

Dit artikel verscheen eerder op mijn blog.