Chez Roger et Françoise, september 2012

Nu we een beetje zijn bekomen van de dood van onze lieve Vicky (het doet nog wel steeds pijn als ik een plastic fles verfrommel -spelen! – of als er lekkere botjes over zijn – eten!), denken we voorzichtig weer aan een nieuw hondje. We zijn al bij het asiel gaan kijken en houden Leboncoin in de gaten, want eigenlijk willen we weer een bastaard. Nu was er dit weekend een hondenshow in Mâcon, dus dachten we: “Kom, we gaan eens kijken.”

Dat is een wereld op zich, die doet denken aan missverkiezingen, met allemaal trotse ouders die hun kindjes staan te fluffen en die met knikkende knieën de steevaast wat morsige juryleden tegemoet treden. Hoogtepunt was wat mij betreft een wedstrijdje tussen twee homo’s met poedels. Op en top gekapt (de poedels), met van die bolletjes aan staart en poten. Op een gegeven moment moesten ze een stukje rennen, en alle vooroordelen werden bewaarheid. Frank de Boer heeft gelijk, ze hebben ee motoriek die ze niet geschikt maakt voor het voetbal. En dan heb ik het niet over de poedels, die zeker wél geschikt zijn als voetbal, zij het nét een maatje te groot om echt ver te kunnen schoppen.

Enfin, niet alle homo’s lopen verwijfd, natuurlijk, maar deze twee wel. En hoé. Krimpend van plaatsvervangende schaamte, maar toch ook zó gefascineerd dat ik niet weg kon kijken heb ik het aanschouwd. Twee rennende nichten met hun poedels aan een lijntje, de pink geheven. Te erg echt.

Iets eerder, bij binnenkomst, zag ik dat er heel veel stands met producten waren, om de hondenshow-arena heen. En ik moest meteen denken aan Hanneke en Milo, bezoekers van het eerste uur (vooral Hanneke dan), die iets met hondenshampoo deden. Net toen ik dacht: “Die zouden zich hier prima thuis voelen”, zag ik een enorme stand: AniMilo.fr. Dus ik er heen en ja hoor, het was Milo. Zonder Hanneke, want gescheiden. Hij wist me te vertellen dat Hanneke dezer dagen terug zou gaan naar Nederland. En weidde verder nogal uit over de Franse markt voor hondenspullen en hoe het ging met de zaak. Kortom, jammer dat Hanneke er niet was, met wie ik naar verwacht toch iets meer ‘rapport’ zou hebben gehad.

Niettemin, geinig dat je een bekende van HeF zo maar in het wild – of misschien juist erg goed gedresseerd – tegen komt. Verder zijn we overigens niet veel wijzer geworden van die hondenshow. Al die rashonden kunnen met niet echt bekoren. Geef mij maar een mooie Asemmère Ordinaire du Clos de Tirée-La-Chasse.

9 reacties op “Chez Roger et Françoise, september 2012

  1. Ik ken die zoektocht, dierenasiel, leboncoin, shelters al dan niet gerund door britse expats. Maar zoals sommigen weten, heb ik mijn nieuwe hond feitelijk om de hoek gevonden, bij de melkboerderij waar ze nog serieuze room en kaas verkopen (van voor de EU) een bordercollie zonder stamboom. Mag dat ook?
    Maar succes! Niet te gretig zijn, hoor, ook neen durven zeggen. Poedels zijn trouwens leuke honden, hoor.

  2. Border Collies zijn leuk, vooral zonder stamboom. Maar we lezen dat je ze erg bezig moet houden. Gewend als ze zijn te werken. Ik zie mezelf geen uren wandelen. En dan békaf thuis komen met een hond die je aankijkt met een blik van: “En nu? Spelen?”

  3. Ach, zo schattig, maar ja, dat is geen kunst, dat is elke pup.
    Ik raad niemand zomaar een bordercollie aan, hoor. Ik loop me suf, zeker hier in Amsterdam, waar de uitlaatmogelijkheden niet voor het oprapen liggen. Voordeel van een herderachtige is wel dat ze makkelijk luisteren, net als poedels trouwens. Ik ga volgende week kijken of hij achter de schapen aan wil. Denk het wel.

  4. In de linkerkolom staat de “Stem op Hef!” link. Vergeten jullie niet die regelmatig aan te klikken en te stemmen? Vandaag zijn we reeds opgeklommen naar plek 5. Ooit, ooit stonden we heel lang op 1.

  5. Dinsdag rijden we weer naar FR, als alles meezit. Godzijdank, ik kan die stad geen dag langer verdragen.
    De hond heeft vanochtend zijn eerste schapen gedreven. Dat ze dat zomaar uit zichzelf kunnen en snappen! Het was lollig. Nu alleen zoiets bij ons in de buurt vinden.