Update op dit artikel: het is nu een maand later en éindelijk heb ik een werkende désherbeur thermique in huis. Toen ik het ding van Nouveauxobjets kreeg toegezonden, bleek het niet te assembleren te zijn. De slang paste niet op het pistool. Na wat heen en weer mailen werd mij verzocht het apparaat dan maar terug te sturen. Ik zou een nieuwe krijgen. “En de portokosten dan?” vroeg ik per mail. Het antwoord:
“aller à votre charge retour à notre charge , échange sous garantie”
Zonder ‘salutations’ of désolés’. Dat kostte me dus 8 euro extra.
Onder protest heb ik het ding teruggezonden. Een tijdje bleef het heel stil, geen ontvangstbevestiging of voortgangsrapportage, maar nu heb ik een nieuwe, die zo op het eerste gezicht goed te monteren is. In de verpakking zat verder geen briefje. Geen cheque of waardebon. Niet eens een compliments card. Niks. Slechte beurt voor een bedrijf dat via internet zaken wil doen. Ik raad je zeker aan een désherbeur thermique te kopen. Bijvoorbeeld hier. bij Casto of zelfs hier Maar in ieder geval niet bij Nouveauxobjets.com.

Vroeger, toen we nog met Florijnen betaalden, kon je bij de Nederlandse Wijnbeurs (La Bourse des vins) heerlijke Franse wijnen kopen voor (pak ‘m beet) een tientje. Je kon ook lid worden en dan betaalde je jaarlijks een bedragje waardoor je ook nog korting kreeg op je bestelde kisten Bordeaux, Bourgogne, Côte du Rhône etc…(op zich wel een vreemd fenomeen dat je moet betalen om korting te krijgen, maar alla, Mr. Bourse des Vins moet ook leven)
Niets is sindsdien ogenschijnlijk veranderd: je kunt er nog steeds wijn kopen, lid worden, je krijgt nog steeds korting… edoch we spreken nu niet meer over de ‘Wijnbeurs’ , nee, je krijgt nu je aanbiedingen via (dochteronderneming) ‘de Proefkamer’ van mevrouw Corria Houthuizen (was ooit te bewonderen in het ‘enig’ lifestyleprogramma ‘Wining and dining’ mèt obligate zonnebril in het haar…) en je betaalt nu wel in harde Euro’s en dat is dan ‘af en toe’ vanaf € 4,95 (maar meestal meer, veel meer, en zonder korting) voor slechts een flesje ”grand cru déclassé verweggistan” (Australië, Chili, Zuid-Afrika) die zich dan ook nog wel eens (vooral de witte) als ”Château Vinaigre” durft te ontpoppen.
Met heimwee denk ik terug aan de betaalbare franse ‘Crus Bourgeoises Supérieures’ die mijn tong hebben gestreeld en waaraan ik als enige herinnering een houten kistje heb dat nu onder mijn beeldscherm staat… Château Lestage, Listrac 1978.
Le vin Français est mort, vive le vin!

Foto: Wining & Dining Blog

UPDATE: Kridal lijkt met dit artikel op verschillende manieren de plank mis te slaan. De lezing van Corria Houthuizen:

De Wijnbeurs en Proefkamer zijn aparte wijnclubs die los van elkaar communiceerden. De genoemde condities en voorwaarden zijn niet van toepassing op de Proefkamer en kloppen ook niet in dit verband. De Wijnbeurs bestaat nog steeds en is niet door De proefkamer vervangen.
Bij de Proefkamer gold en geldt geen lidmaatschap. En enig lidmaatschap bij De Wijnbeurs is al helemaal niet verplicht. Proefkamer had wijnen vast in het assortiment vanaf 3,95, altijd verkrijgbaar, dus de genoemde prijspositionering klopt niet.

Voor beide bedrijven geldt een 100% kwaliteits/proefgarantie waarbij een ontevreden klant te allen tijde zijn/haar wijnen mag retourneren. Hiervan kan men tot een jaar na het op dronk komen van de wijn gebruik van maken.

Zie ook De Wijnbeurs.

Ik heb grote aspraties tot het worden van HEF maar moet het nu nog eventjes doen met de verHEFfende staat van FEH (Francophile en Hollande)…Ondertussen spreken mijn vrouw en ik wel al een aardig mondje ‘Paturain’ en ‘d’as pas fijn’ als je allochtoon wil worden in LDF.
Er is echter iets wat me al jaren intrigeert en dat is het fenomeen ‘smartlap in Frankrijk’ Noch in Bretagne, Ardêche, Cevennes, Provence, Picardie etc… heb ik Fransen kunnen betrappen op het draaien van smartlappen zoals wij die kennen van Sjonnie Jordaan, Zangeres Zonder Naam en ons aller (en helaas ‘te vroeg van ons heengegane’) André.
Het zal uiteraard wel aan mij liggen: de verkeerde mensen ontmoet op de verkeerde plaatsen in verkeerde etablissementen op verkeerde momenten. Of ik zoek het teveel in de richting van: Gérard le Jordan, Chantalle Sans Lèvres, André Lapin…
Wat wel erg leuk was vorig jaar was de ontdekking van de groep L’art à Tatouille met hun hit op dat moment: ‘La chanson des cigales’…kippenvel. (peau de poule(s))
Als het mij dus weer eens te machtig wordt in mijn status van FEH draai ik keihard ‘La chanson… ‘ en word meteen HEF. Erg HEFtig zelfs!

“Information is free”, kraait de receptensite Cooq. Dat zou kunnen, maar het levert ook wat op, met al die strategisch geplaatste google ads. Coog verzamelde een hele bubs klassieke recepten uit de hele wereld. Dat is niet zo lastig, want die graai je zo her en der vandaan van het web. Waarbij je natuurlijk moet oppassen dat het geen gloednieuwe, onlangs nog door iemand bedachte recepten zijn. Wel kun je vrijelijk putten uit de recepten van oude knarren, zoals die uit de bijbel van de franse gastronomie, de “GUIDE CULINAIRE” van Auguste Escoffier. Uit 1907, dus de auteursrechten zullen wel verlopen zijn.
Enfin, ik zeur, want het overtikken en online zetten van al die recepten is óók werk en bovendien, het zijn maar recepten, dus wie maalt daar om?
Waar gaat het uiteindelijk om? Dat wij kunnen putten uit gratis recepten. Een hele lijst. Let niet op de geografische lijstjes, die zijn nutteloos (uit Nederland komen twee gerechten: palingsoep en…. sauce Hollandaise! De zoekfunctie is wel handig, want dan kun je een recept zoeken bij wat je toevallig in huis hebt. Smakelijk!

Ook Frankrijk heeft een soort consumentenbond. Of eigenlijk… twee. Ik weet het niet zeker, maar volgens mij is de oudste 60 millions de consommateurs. Een beetje een stomme naam, want inmiddels heeft Frankrijk 64.1002.000 inwoners (and counting) dus nou is het net of die vier miljoen niet mee mogen doen. Buitenlanders, zeker. Enfin, verder is het een mooi instituut, met een handige site. Je kunt er artikelen lezen (zo vond ik dat in Frankrijk de koopkracht daalt als gevolg van de stijgende huizenprijzen. Volgens de Bon maar liefst 65% tussen 2000 en 2006. Ben ik net op tijd begonnen, dus.) en ook allerlei vergelijkende warenonderzoeken opvragen. Dat kost dan 2 euro per onderzoek. Dat is eigenlijk een stuk handiger dan een abonnement. Want daarbij komt het onderzoek naar – pak hem, beet – digitale camera’s altijd pas in het nummer ná de aanschaf van zo’n ding. Kortom, behoor je tot die 64 miljoen, dan moet je af en toe hier kijken.

Onbekend talent Christophe Moulin heeft een restaurant ‘Le Gai Moulin’ in Parijs, maar is eigenlijk een ster! Tenminste, dat wilde hij altijd. En nu is het hem verdorie nog gelukt ook. Na jaren van deelnemen aan talentenjachten, likken blij pluggers, moeizame studio-opnamen, het produceren van een clip, de uitgave van een CD en laaiende kritieken in de meeste andere belangrijke media is hem eindelijk de ultieme eer gegund. De droom van elke franse ster werd bewaarheid voor Moulin. Hij kan met een tevreden glimlach om de lippen sterven. Hij heeft eindelijk, eindelijk zijn eigen vermelding bij HeF!

Nee, ik heb geen aandelen.
Helaas.

Ik kwam dit tegen in de Midi Libre die ik afgelopen zaterdag kocht:
de Petit Larousse illustré,

voor nog geen 30 €. Bij Fnac,, alapage.com. Nog niet bij Bol, helaas.
Lijkt me een onontbeerlijk bezit voor hen die zich Frans willen verrijken. Het is een woordenboek en een ansieklopie tegelijk.
Laaf je maar eens aan de demo, je bent zó om….

Van Larousse…

Enne…sssssssst, ik weet dat het een niet het ander is, maar ik vond het zo’n mooie demo…

Zoals velen onder de HEF’s weten barst La Douce France (LDF) van de ‘amoo’s’. Niets mis mee natuurlijk! (krijgen de invidueelsten aller individueelsten dezer aarde toch nog de indruk dat ze zich verenigd hebben…) Maar wat wij nog niet wisten is dat er nog een suborde bestaat van deze woonvorm, namelijk de ‘mini-hameau’! Ja, ja, zoals de minimarket, de minirok, de minima etcetera.
Hoe kom ik daar op?
Bij meneer ‘avendrepuntnl’ staat er een geweldig huis te koop in de Languedoc Roussilon: “Maison en pierre voor natuurliefhebbers en absolute rust uit 1788, op 50 km van Alès, met geweldig uitzicht over de canyon”…slechts honderdveertigduizend eurootjes!
Vooral die “absolute rust uit 1788” sprak me enorm aan, dus even gemaild naar meneer ‘avendrepuntnl’ en ja ik krijg een entoesiaste (van het franse enthousiasme) mail terug:

“Het oud stenen huis in de Cevennen maakt deel uit van een , je zou kunnen zeggen, een mini-hameau.
Een Hameau? .. is een gehucht, of buurtschap. (zie woordenboek) vroeger werden huizen vaak geschakeld gebouwd, ivm met (elkaars) veiligheid en protectie tegen koude/wind/zon.
Een hameau ligt bijna altijd afgelegen en bestaat uit enkele huizen, maximaal 3 of 4 stuks.
In dit geval, bestaat deze hameau uit slechts uit 2 huizen.
Geschakeld, dus aan elkaar.
Het ligt aan het eind van een doodlopende weg; de buren die hier wonen zoeken dus ook de rust en de natuur.
Uiteraard wil men het liefst geen directe buren hebben; dat begrijp ik; maar, je kan het niet vergelijken met een rijtjeshuis in NL.”

Tot zover. Zeer informatief dus, maar om nu samen met andere rustzoekers en natuurliefhebbers in een ‘geschakeld mini-hameau’ te gaan zitten genieten… nee dus! Geef me dan maar liever een ‘handgeschakelde snoek uit 1969… kun je je buren nog ontvluchten!

Amo, amas, amat, amamus, amatis, amant.

Nou we toch in een artistiek weekje zitten, voeg ik er ook maar de fotografiekunst aan toe. Plik- en knapwerk van een fotograaf die het vastleggen van de werkelijkheid niet bevredigend genoeg vindt. Hij wil er iets mee doen. Dus maakt hij niet één, maar een paar honderd foto’s van een bepaald onderwerp (mens, landschap, gebouw) om vervolgens die foto’s in elkaar te prieken tot het onderwerp herkenbaar maar misvormd gereconstrueerd is. Echt zo’n site waar je blijft plakken, omdat dat fascinerende beelden oplevert. En als je hier nu toch bent, ga dan meteen even kijken op de andere sites van deze zelfde Gaël Fontana, zoals die over spuitbuskunst in Brest (om maar eens een deelonderwerp te kiezen), zijn oude fotoarchief en zijn blog. We mogen wel oppassen, zo’n overdosis vitamine K!

Kees had het hier laatst over acousmatische muziek, een begrip dat bij mij niet direct een belletje deed rinkelen. De uitleg was goed bedoeld, daar niet van, maar helemaal vatten deed ik het niet. Gelukkig voelde ik me daarin bepaald niet alleen staan… Anyway, het begrip bleef door mijn hoofd spoken. Laat ik nu ik toch op de Franse editie van Youtube tegen enkele sprekende voorbeelden aanlopen. Accousrama is één van degenen die op dit gebied de Franse eer hoog houdt. Smaakt naar meer, toch?
En dan is er ook nog de op Youtube France verzeild geraakte Mexicaan Aldorodriguezf, die meent ons te moeten laten horen hoe een natte droom op je veertigste klinkt. Luister en huiver!

In een grijs verleden besteedde Dineke al eens zijdelings aandacht aan deze dame, leerlinge van Rodin, die behoort tot de beste beeldhouwers ooit. Toen ging het over het Musée Rodin. Nu leek het me wel aardig Camille Claudel zélf eens hoofdpersoon van een logje te maken. Een getormenteerde vrouw, die op de academie verliefd werd op haar leraar Rodin, jaren van haar leven opofferde om hem te assisteren en zich uiteindelijk tóch van hem los wist te rukken. Ten koste van haar geestelijke gezondheid, dat wel. Heel boeiend op deze site zijn de lange verhalen over de enkele werkstukken zelf. Hoe de kunstenares moest soebatten bij museumdirecteuren om opdrachten voor beelden(groepen) los te krijgen en later opnieuw om ook daadwerkelijk haar geld te ontvangen. En wat me ook erg verbaast (hoewel, verbaast is misschien het woord niet. Ik kan het gewoon moeilijk bevatten) is hoe zo’n frêle wijffie zulke enorme blokken marmer naar haar hand heeft kunnen zetten. Enfin. Boeiende kost.

Dikwijls, als ik ergens met Kunstt geconfrontteerd word, gaatt er een luikje dichtt in mijn hoofd en kan ik alleen nog maar denken: “Heel apartt!” Dat komtt omdatt ik er geen versttand van heb, houden kunsttenaars en kunsttkenners vol. Aan de andere kantt, soms zie ik ook ietts dat zich voordoett als kunstt en denk ik metteen: “Rottzooi!” Geen hercensel die dan twijfeltt over de kwalitteitt van hett gebodene. Sommige knuttsenaars kunnen hett niett. Echtt niett. En datt zie je. Een gepasseerd sttattion. Een lege ttrein. De NS zijn uitt de kunstt verttrokken, zal ik maar zeggen.
En soms zie ik ook wel eens ietts waarvan ik metteen denk: “…!” Dan hoef je er verder niett over na tte denken en ook niks meer tte zeggen. Datt is dan gewoon kunstt. KUNSTT. Erover pratten doett er alleen maar aan af. Maar ttussen “…!” en “Ø” zitt een groott grijs gebied. Je denktt: “Ik snap hett niett, maar hett kán aan mij liggen.” Hett heeftt wel wat. Maar watt precies… Je durftt geen mening tte geven. Niett omdat je bang bentt hett verkeerde tte zeggen, maar gewoon omdatt je je er échtt geen mening over kuntt vormen. Hett is niet gewoon. Noch indrukwekkend. Je weett hett niett. Je kuntt er je hoofd niett omheen krijgen en je denktt: “Heel apartt.”

Ok, ok….
We hebben net ‘Je hais Paris’ gehad. Dat kan toch? Wanneer je er elke dag zit gaat het je wellicht tegenstaan.
Vooralsnog mogen ze mij er morgen weer heen sturen, want ikke ben nog lang niet uitgekeken.
Toen ik in Vichy was, een maand geleden, kocht ik wat oude ansichtjes van bekende plekjes. Het was erg grappig om de precieze plek te vinden waar die foto was genomen en vervolgens te proberen vanuit dezelfde hoek een foto te maken van de huidige situatie. Dat dat niets nieuw is kun je zien op Paris avant.

Sportbeoefening draagt bij aan het broeikaseffect. Van pizza’s word je intelligenter en krijg je meer libido. De multinationale levensmiddelenindustrie bekort actief de levensverwachting van de mens uit religieuze motieven. Sinds de verkiezing van Sarkozy neemt het joggen gevaarlijke vormen aan.En natuurlijk: De digitale aardappel! Allemaal ontwikkelingen die aangetoond worden op de site van de Scientists of Armerica. Dingen die veel mensen nog niet weten, maar die soms ons wereldbeeld totaal omverwerpen. Het is daarom goed om via Internet kennis te nemen van al deze serieuze zaken. Wist je bijvoorbeeld dat 85% van de mensen die van Duitse films houden blauwe ogen heeft? Ecth waar. Ik las het net nog op internet! Overigens, als je eens iets te bewijzen hebt, dan kun je de auteurs van SOA verzoeken er – tegen een kleine vergoeding – een wetenschappelijke onderbouwing voor te schrijven. Handig!

De Franse ‘consumentenbond’ UFC Que Choisir komt in de septemberuitgave van zijn gelijknamige magazine met een onderzoek naar de kwaliteit van de makelaars. Een klanttevredenheidsenquête die werd ingevuld door 4377 lezers van het maandblad, aangevuld met een eigen journalistiek onderzoek. Resultaat: onder de maat.

Frankrijk mijdt de makelaar
Gemiddeld blijkt maar één op de twee clienten (51%) tevreden met de dienstverlening van zijn makelaar. Geen wonder dus dat in Frankrijk minder dan de helft van alle onroerend goed-transacties via de makelaar lopen, tegenover 90% in Engeland, 84% in Zweden en 75% in Nederland. De Fransen proberen liever rechtstreeks onder particulieren zaken te doen of (5%) de notaris in te schakelen.

Ondanks of dankzij regulering?
Eigenlijk is die grote ontevredenheid vreemd, als je bedenkt dat de Franse overheid er alles aan doet om het makelaarsvak te reguleren. Met de ‘Loi Hoguet’ uit 1970 zijn er strikte eisen gesteld aan het uitoefenen van het werk van Agent Immobilier. Sinds het amendement op deze wet uit 2005 moet je zelfs na de middelbare school minstens drie jaar vervolgopleiding hebben (bac +3), terwijl ook de sancties voor het ongeoorloofd uitoefenen van het vak aangescherpt zijn. Kennelijk worden de sancties voor ongeoorloofd handelen maar zelden ten uitvoer gebracht. In de praktijk blijken er namelijk zeer veel totaal incompetente makelaars rond te lopen, die de wetten aan hun laars lappen en van grote onkunde getuigen. Ook de economische wetten van vraag en aanbod kunnen het metier niet van klungels zuiveren, want de wettelijke regels verhogen de drempel voor nieuwkomers en houden de concurrentie buiten de deur.

Test van makelaars… geen ‘beste keuze’
Onder de kopregel “Welkom bij de treiterkoppen” legt Que Choisir uit dat het er deze keer niet van gekomen is om een “meilleur choix” uit te roepen. De resultaten van het onderzoek waren simpelweg te negatief. Er is gekeken naar vier grote ketens: Orpi (53), Guy Hoquet (49), Laforêt (48) en Century 21 (43). Daarnaast werd een groep ‘onafhankelijke kantoren’ (64) gecreëerd, omdat daarbij significant hoger gescoord werd. Tussen de haakjes staat het percentage tevreden klanten.
Toch blijven de resultaten bedroevend. Op persoonlijke contacten en reactieijd scoren sommige kantoren nog goed (onafhankelijken) tot redelijk (Orpi en Hoquet). De onafhankelijke kantoren bleken daarnaast gemiddeld nog goed te luisteren naar hun klanten en de wensen en eisen redelijk te noteren. Op alle andere punten wordt door alle kantoren een matig of – in de meeste gevallen – een ‘slecht’ genoteerd. Makelaars kunnen onvoldoende gegevens verstrekken over de huizen die ze aanbieden. Sommigen blijken ze zelfs helemaal niet te kennen en niets te weten van het huis zelf of de omstandigheden waarin het zich bevindt. Geen wonder dat ruim de helft van de huizenzoekers negatief is over de huizen die aangeboden werden. De conclusie van Que Choisir: De ‘agences’ zijn meer bezig met verhuren of verkopen dan met het luisteren naar de wensen van de huizenzoeker. Wat de zoeker ook vraagt, de makelaar laat hem alle objecten binnen zijn budget zien.

Wat kost het? Geen idee.
Informatieverstrekking blijft moeilijk. Als het om zijn tarieven en de woonkosten (belastingen, nutsvoorzieningen en dergelijke) gaat, is de makelaar zelfs bijzonder onmededeelzaam. Que Choisir noteert een dikke ‘slecht’ voor alle ketens en een ‘matig’ (61% tevredenheid) voor de zelfstandige kantoren.

Documentatie: bedroevend
Met tussen de 20% en 45% tevredenheid scoren de makelaars het allerslechtst op het verstrekken van verplichte documentatie. Bestemmingsplannen, mogelijke (overstromings)risico’s, reglement van vereniging van eigenaren, eventuele werkzaamheden aan gebouw of in de regio? Voor al dit soort documenten moet u niet bij de makelaar zijn. Zelfs voor het regelen van de verplichte onderzoeken (asbest, lood, energiebalans en in sommige streken termieten) blijkt men in 50% van de gevallen vergeefs bij de makelaar aan te kloppen.
Bron: UFC Que Choisir September 2007

Conclusie: vertrouw als koper niet blind op de makelaar
Makelaars – en dan met name de grote ketens – leveren volgens dit onderzoek in het algemeen slechte service, kunnen niet luisteren, bellen niet terug en willen maar één ding: zo snel mogelijk en zo duur mogelijk verkopen. De onafhankelijke (familie)bedrijven luisteren beter en proberen hun aanbod aan de vraag aan te passen. Voor alle makelaars geldt dat zij hun zaken (gemiddeld) slecht op orde hebben, niet voldoende weten van de objecten in hun portefeuille, slecht op de hoogte zijn van de omstandigheden en een broertje dood hebben aan alle informatie die hun resultaat negatief zou kunnen beïnvloeden (bestemmingsplannen, bouwwerkzaamheden, overstromingsrisico’s). Ze willen verkopen et c’est tout. Point barre.
Het is dus aan de koper zélf om zich van al deze zaken te vergewissen. En eventueel kan een goede notaris nog hand- en spandiensten verlenen voor het regelen van de verplichte onderzoeken. Al kun je je afvragen of een makelaar voor de 6% commisssie die hij vraagt niet ietsje meer service zou kunnen verlenen.

De alternatieven
Gelukkig zit je als koper niet aan de makelaar gebakken. Voor het vinden van een huis in Frankrijk zijn er prima alternatieven. Ga maar na: 50% van de transacties vindt zonder makelaar plaats. Kopers en verkopers vinden zich dan kennelijk via een bord in de tuin (niet onderschatten!) de krant en de huizensites, zoals de reuzen Particulier à Particulier, Paru Vendu, de notarissensite Immonot en natuurlijk mijn eigen snel groeiende dwergje IMMOGO!
Voor het aankooptraject zelf kun je óók best zonder makelaar. Er zijn gespecialiseerde bureaus die het aankoopproces begeleiden en/of voor vertalingen zorgen. Ook steeds meer Fransen weten de weg naar dit soort bureaus te vinden. En het is dan grappig om te merken dat het weer de Hollanders zijn die het voortouw nemen in deze tak van dienstverlening. Succesvolle initiatieven zijn onder meer Compromis de Vente en 30 A Vendre. Voor kritische preselectie is er bovendien Check Property.

Geef je locale makelaar een kans!
Laat de slechte resultaten van de makelaars in het consumentenonderzoek je er niet van weerhouden tóch met een aantal makelaars in zee te gaan als je een huis zoekt. Wees echter kritisch op hun prestaties, stel concrete eisen en tik ze op de vingers als ze je om het even wat laten zien. Uiteindelijk gaat het hier om gemiddelden. Er zit zonder twijfel ook koren onder het kaf. Zo ken ik een makelaar in de Zuid-Bourgogne…

Naschrift: het kasteel boven dit artikel staat bij Bergerac (24) en is te koop op Immogo voor 4.000.000 euro. Zonder makelaar.

De belangrijkste indrukken die ik als kind heb opgedaan van la douce France, kwamen binnen door de raampjes van een oude Citroënbus die door mijn vader tot primitieve camper was getransformeerd, inclusief zes slaapplaatsen. Afgelopen zomer kwamen deze herinneringen ineens weer heel erg sterk tot leven. Dit allemaal door mijn tijdelijke buurman. Zijn naam is Hachille. Ik was erg blij om hem te zien, de camping voelde ineens als een thuis. Omdat Hachille nogal te koop liep met zijn internetadres, heb ik hem bij thuiskomst de foto’s die ik van hem gemaakt heb, gestuurd. Toen nog geen idee hebbende van wie Hachille nu precies was. Ik blijk sinds kort contact te hebben met een beroemdheid, maar ik deel hem graag met jullie!

Ach, laat ik ook eens meedoen aan zo’n emotionele onzinoproep. Deze is in ieder geval nog vers, dus geen bloeddonoren gezocht voor jongetje dat al lang onder de zoden ligt. Het gaat om een uit de auto gestolen Ierse setter met tatouage 2AVH628. Bel de eigenaar: 06 71 70 75 05 of neem contact op met de politie in uw woon- of verblijfplaats. Sally! Pak ze!

Die keer dat je een letter greep en het zinsdeel lidwoord voor lidwoord uit de vertelling sloop. Die maal dat je met tegenzin een dralenketting reeg, omdat je al voorbij de geniette bladzijde bladerde. Deze plakdraad van het web spint garen bij lezers en schrappers die geprikkeld raken van uitrukkingen en gezochtes. Hinkepinken op het verkeerde been opent kijkers voor wat hermetrisch dicht.

Pénélope. Ze heet echt zo. Ze is illustratrice en webmaster van een allerliefst weblog. Beetje zoet, maar wel lekker frequent bijgehouden en zo te zien met een grote schare dagelijks passerende fans. Wat ik er persoonlijk leuk aan vind? Moeilijk te zeggen. Ik denk het totaal gebrek aan pretenties en de ‘echtheid’ die haar tekeningetjes en overpeinzingen uitstralen. Van veel dingen weet je direct: ‘dat is al eerder gedaan of gezegd’. Maar meteen realiseer je je ook dat het niet precies zó werd gedaan en gezegd. Penny heeft een eigen stijl en haar interpretatie van de dingetjes die gebeuren in haar leven – naar eigen zeggen tout à fait fascinante – geeft in ieder geval voldoende aanleiding voor een glimlachje per dag. En dat is al heel wat.

Goed, je kunt natuurlijk gewoon postzegels of munten verzamelen. Dan ben je alleen wel één van de velen.
Dat geldt in ieder geval niet voor Dominique Huet. Die houdt zich bezig met levensgevaarlijke voorwerpen: scheermesjes.
Nu denk je misschien dat ik overdrijf. Scheermesjes leveren hooguit met enige regelmaat oppervlakkige wondjes op, niet waar? Niet waar? Toch wel. Anders zou er toch geen scheermesje van het merk hospital zijn?

U bent vanmorgen gestorven…..
Bent u benieuwd hoe het verder gaat?

Zo begint de site….Na jaren trouwe dienst heeft je lijf besloten dat het genoeg is. Wanneer je denkt dat het dan over en uit is heb je het goed mis!!!
Er is wel degelijke leven na de dood: want wat moet er met..eh..je resten gebeuren?

Luguber?
Je wordt hier gewoon geconfronteerd met het onvermijdelijke: in een webdocumentaire laat thanatorama ( van het Grieks thanatos ‘de dood’) zien door middel van foto’s, video’s en een ietwat cynisch toontje wat voor de levenden ‘taboe’ is….

Eventueel met ondertiteling

Een slang in de vijver! Paniek in de tent. Huis op stelten! De tuinman weet wat het is: “Vipère d’eau”. Wateradder. Klinkt gevaarlijk. Het internet biedt uitkomst. Wat in de volksmond een vipère d’eau heet, is eigenlijk een eenvoudige ‘couleuvre’ (Natrix Natrix). De zwemster, vermoed ik. Niet giftig, zoals trouwens geeneen waterslang in Frankrijk. Echte adders zijn kleiner en hebben spleetogen, terwijl de couleuvre ronde oogjes heeft. Zoals duidelijk te zien op deze foto. Waat je waar je volgend keer op moet letten. Veel lawijt om niks dus, maar wel leidend tot de ontdekking (of herontdekking want hij komt me bekend voor) van Côté Nature, de aanminnelijke site van Paul Dubois. Mutjevol prachtige foto’s van allerlei dieren in heel Frankrijk, netjes gerangschikt naar soort. Alleen al steeds op reload drukken op de homepage geeft je een leuke indruk. Bravo!

Heb je dat nou ook wel eens? Dat je met zo’n brandende vraag zit,waar je maar geen antwoord op vindt? Ik luister heel vaak in de nacht van zaterdag op zondag naar de radio. Dan komen de meest wonderlijke vragen voorbij. Jammer genoeg ben ik vaak ‘vertrokken’ voor ik de antwoorden hoor en laat het een en ander bij mij uiteindelijk dus meer vragen achter.
Voor al die vragen waar je nooit een antwoord op kreeg, van de wat kinderlijke tot de meer metafysische is er pourquois.com
Let wel: dit is geen foutje, die extra ‘s’ achter pourquoi. Het is gewoon een meerfout, eh –voud.

Niet iedereen is dol op Parijs. Parijs is leuk om, als niet-bewoner, afstandelijk te kunnen bekijken. Wanneer je dagelijks met alle nadelen van deze metropool wordt geconfronteerd, bekoelt de liefde snel. En zie je slechts de lasten.
Ik kwam 2 blogs tegen van mensen die zich vreselijk voelen in Parijs en daar rond voor uitkomen. Nadège leeft zich uit…

http://fuckingparis.blogspot.com/

Zit ik een beetje te surfen, hangt ineens mijn broek op mijn knieën! Nee, niet omdat ik een nieuwe ‘ohlala-Paris’-achtige site heb ontdekt, maar omdat ik leer dat Sarkozy goedkeuring heeft gegeven aan de verkoop van een ontziltingsinstallatie aan het Lybië van Khadaffi. “Nou what?”, zul je zeggen. Het is ook niet het feit dat Frankrijk bevriende nazi’s naties aan een beetje zoet water wil helpen dat me met stomheid slaat. Nee, mijn broek zakt af van de áárd van de installatie. Het gaat namelijk om een nucleaire krachtcentrale. De eerste die ze daarzo hebben weten te bemachtigen. En je begrijpt dat het leveren van atoomenergie aan een dictator gelijk staat aan het overhandigen van een doorgeladen Fourtyfour Magnum (the most powerfull hand weapon in the world) aan een jongetje van acht met de voornaam Harry. Doemscenario’s. Maar waarom dan? Waarom geeft Frankrijk Lybië toegang tot radioactief materiaal en daarmee potentiële nucleaire wapens? Kan het iets te maken hebben met het feit dat Le Petit Nicolas vriendjes heeft in de nucleaire industrie? En dat hij daarom de wereld, Europa, maar net zo goed zijn eigen ‘Marianne’ in gevaar brengt met zo’n risicovolle deal? Ach, zaken gaan voor het meisje, nietwaar?